Έχει ρεζέρβα τ'όνειρο
Πληροφορίες βιβλίου
Είδος : Πολιτικό Μυθιστόρημα
Συγγραφέας : Μαντζουράνης Σωκράτης
Σελίδες : 118, ISBN-13 : 978-960-88796-3-8
Εκδόσεις : Καμπύλη, Έτος : 2006
Είδος : Πολιτικό Μυθιστόρημα
Συγγραφέας : Μαντζουράνης Σωκράτης
Σελίδες : 118, ISBN-13 : 978-960-88796-3-8
Εκδόσεις : Καμπύλη, Έτος : 2006
Το βιβλίο είναι ελεύθερο προς διάθεση από τον συγγραφέα
Από τον πρόλογο…
Ας πούμε κάτι σαν απολογία …του Σωκράτη.
Άμα καταπιάνεσαι με κάτι χωρίς να είσαι ειδήμων, νοιώθεις την ανάγκη να πεις το ́ ́γιατί ́ ́.
Ιδιαίτερα όταν δεν είσαι συγγραφέας τότε όποιον ταλαιπωρείς με τα γραφόμενά σου θέλει τουλάχιστον να ξέρει το λόγο.
∆υσκολεύομαι να δώσω εξηγήσεις, γιατί καταπιάστηκα με τούτη τη ́ ́συγγραφή ́ ́.
Ίσως να φταίει αυτή η συνταξιοδότηση που είναι χειρότερη απ’ τα γενέθλια, ίσως η εποχή μας που σκοτώνει τα παραμύθια.
Ίσως πάλι μια ́ ́γεροντίστικη ́ ́ αφέλεια να θεωρείς τη ζωή σημαντική και άξια, αν τη ζήσεις έντιμα.
Μπορεί να ’ναι κι εκείνες οι ατέλειωτες συναντήσεις στην Καισαριανή, στην πλατεία, στα ́ ́Ξύλινα ́ ́, στα ταπεινά καφενεδάκια, οι ατέλειωτες κουβέντες με τον παππού Θόδωρο, με ούζο και μεζεδάκι και κάτι δειλά δάκρυα, με θυμούς και οργή και άντε πάλι σχέδια και όνειρα, εμείς οι αμετανόητοι, οι γραφικοί.
Πρόθεσή μου δεν είναι, ούτε διήγημα να γράψω, ούτε ιστορία να κάνω, ούτε ́ ́μηνύματα ́ ́ να στείλω, ούτε κάποιους να ́ ́νουθετήσω ́ ́, αν και κάποιους μπορεί να τους στενοχωρήσω.
Ε, κάτι θα ’ναι κι αυτό, γι αυτούς.
Απλά, θέλω να κρατήσω ζωντανά, κάποια ́ ́ανθρωπένια παραμύθια ́ ́, μήπως και μπορέσουμε να δώσουμε δύναμη στη μνήμη και νοιώσουμε λίγο άβολα στον καναπέ μας, μήπως και ξεβολευτούμε λίγο από τη νιρβάνα της ́ ́αλήθειας ́ ́ μας κι αρχίσουμε ν’ αμφισβητούμε και να ψάχνουμε και να πιστεύουμε ξανά στα όνειρα..
Βάσανα δηλαδή του μυαλού και της ψυχής καταθέτω.
Τελικά, νοιώθω πως πρόκειται για μια εξόφληση ́ ́οφειλής ́ ́ σ’ όλους εκείνους, ζωντανούς και πεθαμένους, που φτιάχνουν Ιστορία και Ήθος κι’ ένα ́ ́συγγνώμη ́ ́ σ’ όλους εκείνους που πόνεσαν από μικρούς και ταπεινούς.
Κι από μένα.
Εντάξει, ότι ζήσαμε, δικά μας είναι όλα
Καλά και άσχημα.
́ ́∆εν θα βάλουμε όμως και τα κλάματα ́ ́, όπως λέει κι ο Θόδωρος. Μπορούμε όμως να βάλουμε λίγο από την ψυχή και την ελπίδα μας, για να γίνει ο κόσμος καλύτερος. Νάχουν να γράφουν τα παιδιά καλύτερα παραμύθια, νάχουν να θυμούνται όμορφα Ουράνια Τόξα, να μην τους πληγώνουν, Κατέχοντες, Έχοντες, Ηγέτες και Τείχη. Γιατί τούτον τον κόσμο, κανένας Θεός δεν τον έφτιαξε και κανένα διάβολο δεν θ’ αφήσουμε να τον χαλάσει. Είναι δικός μας και προίκα των παιδιών μας.
Ας πούμε κάτι σαν απολογία …του Σωκράτη.
Άμα καταπιάνεσαι με κάτι χωρίς να είσαι ειδήμων, νοιώθεις την ανάγκη να πεις το ́ ́γιατί ́ ́.
Ιδιαίτερα όταν δεν είσαι συγγραφέας τότε όποιον ταλαιπωρείς με τα γραφόμενά σου θέλει τουλάχιστον να ξέρει το λόγο.
∆υσκολεύομαι να δώσω εξηγήσεις, γιατί καταπιάστηκα με τούτη τη ́ ́συγγραφή ́ ́.
Ίσως να φταίει αυτή η συνταξιοδότηση που είναι χειρότερη απ’ τα γενέθλια, ίσως η εποχή μας που σκοτώνει τα παραμύθια.
Ίσως πάλι μια ́ ́γεροντίστικη ́ ́ αφέλεια να θεωρείς τη ζωή σημαντική και άξια, αν τη ζήσεις έντιμα.
Μπορεί να ’ναι κι εκείνες οι ατέλειωτες συναντήσεις στην Καισαριανή, στην πλατεία, στα ́ ́Ξύλινα ́ ́, στα ταπεινά καφενεδάκια, οι ατέλειωτες κουβέντες με τον παππού Θόδωρο, με ούζο και μεζεδάκι και κάτι δειλά δάκρυα, με θυμούς και οργή και άντε πάλι σχέδια και όνειρα, εμείς οι αμετανόητοι, οι γραφικοί.
Πρόθεσή μου δεν είναι, ούτε διήγημα να γράψω, ούτε ιστορία να κάνω, ούτε ́ ́μηνύματα ́ ́ να στείλω, ούτε κάποιους να ́ ́νουθετήσω ́ ́, αν και κάποιους μπορεί να τους στενοχωρήσω.
Ε, κάτι θα ’ναι κι αυτό, γι αυτούς.
Απλά, θέλω να κρατήσω ζωντανά, κάποια ́ ́ανθρωπένια παραμύθια ́ ́, μήπως και μπορέσουμε να δώσουμε δύναμη στη μνήμη και νοιώσουμε λίγο άβολα στον καναπέ μας, μήπως και ξεβολευτούμε λίγο από τη νιρβάνα της ́ ́αλήθειας ́ ́ μας κι αρχίσουμε ν’ αμφισβητούμε και να ψάχνουμε και να πιστεύουμε ξανά στα όνειρα..
Βάσανα δηλαδή του μυαλού και της ψυχής καταθέτω.
Τελικά, νοιώθω πως πρόκειται για μια εξόφληση ́ ́οφειλής ́ ́ σ’ όλους εκείνους, ζωντανούς και πεθαμένους, που φτιάχνουν Ιστορία και Ήθος κι’ ένα ́ ́συγγνώμη ́ ́ σ’ όλους εκείνους που πόνεσαν από μικρούς και ταπεινούς.
Κι από μένα.
Εντάξει, ότι ζήσαμε, δικά μας είναι όλα
Καλά και άσχημα.
́ ́∆εν θα βάλουμε όμως και τα κλάματα ́ ́, όπως λέει κι ο Θόδωρος. Μπορούμε όμως να βάλουμε λίγο από την ψυχή και την ελπίδα μας, για να γίνει ο κόσμος καλύτερος. Νάχουν να γράφουν τα παιδιά καλύτερα παραμύθια, νάχουν να θυμούνται όμορφα Ουράνια Τόξα, να μην τους πληγώνουν, Κατέχοντες, Έχοντες, Ηγέτες και Τείχη. Γιατί τούτον τον κόσμο, κανένας Θεός δεν τον έφτιαξε και κανένα διάβολο δεν θ’ αφήσουμε να τον χαλάσει. Είναι δικός μας και προίκα των παιδιών μας.
Δημοσίευση 08/10/2013 από adminisrtator (20:00)