Δεν μπορούν τα παλικάρια, ή μήπως μπορούν;
Ο Κώστας Τάτσης γράφει για τον... κακό φετινό ΠΑΟΚ, που όμως, μπορεί να αλλάξει πρόσωπο.
Του Κώστα Τάτση
Πριν από περίπου δεκατέσσερα χρόνια, ο Άγγελος Αναστασιάδης, τότε προπονητής του Παναθηναϊκού, επέλεξε τη φράση «δεν μπορεί το παλικάρι» για να σχολιάσει τα καπρίτσια του σούπερ σταρ Πάολο Σόουζα. Την επικαλούμαι λοιπόν (στον πληθυντικό βέβαια) με τη σειρά μου, μην μπορώντας να «συλλάβω» την χθεσινή αδράνεια του ΠΑΟΚ κόντρα στην Μπενφίκα. Μην μπορώντας να «συλλάβω» το πάθος που ΔΕΝ έδειξαν οι παίκτες. Μη μπορώντας να «συλλάβω» τον κακό -φέτος- «δικέφαλο του Βορρά».
Η κακή σεζόν, το κακό... χτες
Οι Θεσσαλονικείς, πραγματοποιούν μία από τις χειρότερες σεζόν της πολύχρονης ιστορίας τους. Τώρα θα μου πείτε «μα είναι δεύτερος». Αυτό έλειπε λοιπόν, να μην είναι! Το επίπεδο του πρωταθλήματος είναι τόσο χαμηλό -με τον ΠΑΟΚ να έχει αξιόλογους παίκτες- που θα έπρεπε να «αυτοκτονήσουν» για να είναι χαμηλότερα. Το ποδόσφαιρο όμως που αποδίδει, είναι κάτω του μετρίου. Έχει έναν προπονητή που «χρυσοπληρώνεται», παρά τις δύσκολες οικονομικά εποχές. Έχει ποδοσφαιριστές με... όνομα και επίσης «παχυλά» συμβόλαια. Στόχος του είναι -τουλάχιστον ήταν στη αρχή της χρονιάς- να χτυπήσει το πρωτάθλημα. Οπότε, το επίπεδο θα έπρεπε να είναι ένα -ίσως και δύο- σκαλιά παραπάνω.
Χτες λοιπόν, η Τούμπα ήταν κατάμεστη. Έμοιαζε με καζάνι που βράζει. Σαν ένα κολασμένο δωμάτιο βασανιστηρίων! Μόνο εκεί έμεινε όμως. Ο ΠΑΟΚ, δυστυχώς, ήταν «λίγος». Χωρίς κανένα επιθετικό πλάνο. Δεν μπόρεσε σε κανένα σημείο του παιχνιδιού να κοντράρει τους «αετούς» της Λισσαβόνας. Έμεινε σε όλη τη διάρκεια της αναμέτρησης σε έναν απαθή ρόλο και φαινόταν πως... δεν το ήθελε! Ήταν αγνώριστος. Τον είχαμε συνηθίσει να «παλεύει» τα ματς μέχρι το τελευταίο λεπτό. Να μην τα παρατά, ακόμη κι αν έχανε. Αλλά χθες -και γενικά φέτος- έδειχνε ομάδα δίχως αρχή και τέλος.
Κι όμως... γυρίζει
Η υπόθεση πρόκριση όμως, δεν έχει κριθεί. Έχουμε ακόμη πολύ... ψωμί στη διοργάνωση. Όμως πρέπει και ο «αετός» -όχι ο κόκκινος, ο δικός μας ο άσπρος- να ξυπνήσει. Το πρώτο βήμα που έπρεπε να γίνει, δεν έγινε ποτέ. Αλλά η ζωή, μάς έχει δώσει -μας δίνει επί καθημερινής βάσεως δηλαδή- δύο βασικά μαθήματα. «Ποτέ μην λες ποτέ» και «ποτέ δεν είναι αργά». Ποτέ μην λες ποτέ για μία πρόκριση. Ποτέ δεν είναι αργά, για να αλλάξουν τα πράγματα. Όμως, αν δεν δώσει αυτός την... σπρωξιά στον τροχό, άδικα περιμένει να γυρίσει. Ξυπνήστε παλικάρια μου, ξυπνήστε!
Του Κώστα Τάτση
Πριν από περίπου δεκατέσσερα χρόνια, ο Άγγελος Αναστασιάδης, τότε προπονητής του Παναθηναϊκού, επέλεξε τη φράση «δεν μπορεί το παλικάρι» για να σχολιάσει τα καπρίτσια του σούπερ σταρ Πάολο Σόουζα. Την επικαλούμαι λοιπόν (στον πληθυντικό βέβαια) με τη σειρά μου, μην μπορώντας να «συλλάβω» την χθεσινή αδράνεια του ΠΑΟΚ κόντρα στην Μπενφίκα. Μην μπορώντας να «συλλάβω» το πάθος που ΔΕΝ έδειξαν οι παίκτες. Μη μπορώντας να «συλλάβω» τον κακό -φέτος- «δικέφαλο του Βορρά».
Η κακή σεζόν, το κακό... χτες
Οι Θεσσαλονικείς, πραγματοποιούν μία από τις χειρότερες σεζόν της πολύχρονης ιστορίας τους. Τώρα θα μου πείτε «μα είναι δεύτερος». Αυτό έλειπε λοιπόν, να μην είναι! Το επίπεδο του πρωταθλήματος είναι τόσο χαμηλό -με τον ΠΑΟΚ να έχει αξιόλογους παίκτες- που θα έπρεπε να «αυτοκτονήσουν» για να είναι χαμηλότερα. Το ποδόσφαιρο όμως που αποδίδει, είναι κάτω του μετρίου. Έχει έναν προπονητή που «χρυσοπληρώνεται», παρά τις δύσκολες οικονομικά εποχές. Έχει ποδοσφαιριστές με... όνομα και επίσης «παχυλά» συμβόλαια. Στόχος του είναι -τουλάχιστον ήταν στη αρχή της χρονιάς- να χτυπήσει το πρωτάθλημα. Οπότε, το επίπεδο θα έπρεπε να είναι ένα -ίσως και δύο- σκαλιά παραπάνω.
Χτες λοιπόν, η Τούμπα ήταν κατάμεστη. Έμοιαζε με καζάνι που βράζει. Σαν ένα κολασμένο δωμάτιο βασανιστηρίων! Μόνο εκεί έμεινε όμως. Ο ΠΑΟΚ, δυστυχώς, ήταν «λίγος». Χωρίς κανένα επιθετικό πλάνο. Δεν μπόρεσε σε κανένα σημείο του παιχνιδιού να κοντράρει τους «αετούς» της Λισσαβόνας. Έμεινε σε όλη τη διάρκεια της αναμέτρησης σε έναν απαθή ρόλο και φαινόταν πως... δεν το ήθελε! Ήταν αγνώριστος. Τον είχαμε συνηθίσει να «παλεύει» τα ματς μέχρι το τελευταίο λεπτό. Να μην τα παρατά, ακόμη κι αν έχανε. Αλλά χθες -και γενικά φέτος- έδειχνε ομάδα δίχως αρχή και τέλος.
Κι όμως... γυρίζει
Η υπόθεση πρόκριση όμως, δεν έχει κριθεί. Έχουμε ακόμη πολύ... ψωμί στη διοργάνωση. Όμως πρέπει και ο «αετός» -όχι ο κόκκινος, ο δικός μας ο άσπρος- να ξυπνήσει. Το πρώτο βήμα που έπρεπε να γίνει, δεν έγινε ποτέ. Αλλά η ζωή, μάς έχει δώσει -μας δίνει επί καθημερινής βάσεως δηλαδή- δύο βασικά μαθήματα. «Ποτέ μην λες ποτέ» και «ποτέ δεν είναι αργά». Ποτέ μην λες ποτέ για μία πρόκριση. Ποτέ δεν είναι αργά, για να αλλάξουν τα πράγματα. Όμως, αν δεν δώσει αυτός την... σπρωξιά στον τροχό, άδικα περιμένει να γυρίσει. Ξυπνήστε παλικάρια μου, ξυπνήστε!
Δημοσίευση 21/02/2014 (21:00)