Οι λέξεις, που με έκαναν περήφανο
Γίνεται, διαβάζοντας ένα βιβλίο, να αλλάξει ο τρόπος σκέψης σου; Νομίζω πως ναι. Να γίνεις περήφανος για τη δουλειά που διάλεξες; Σίγουρα ναι!
Γράφει ο Κώστας Τάτσης
Τα έχω ξαναγράψει. Έγινα δημοσιογράφος, γιατί από μικρός... γούσταρα αυτή τη φάση. Γιατί από μικρός είχα τρέλα με τον αθλητισμό. Γιατί από μικρός έμαθα ότι «τη δουλειά που θα διαλέξεις, να την αγαπάς. Όχι να σε τρώει.».
Ξεκίνησα τις προηγούμενες μέρες να διαβάζω το βιβλίο «Μια φορά στη ζωή μας». Με έτρωγε η αγωνία να μάθω τις ιστορίες 22 κορυφαίων αθλητικών συντακτών που ενώθηκαν σαν μια «εθνική ομάδα» για να δώσουν ζωή. Οι ιστορίες πολλές, εξαιρετικές και ενδιαφέρουσες. Μία όμως, ίσως φταίει και ο τρόπος που γράφτηκε, με έκανε να είμαι περήφανος για το επάγγελμα που διάλεξα.
Αγαπημένο μου άθλημα είναι το μπάσκετ, όμως η συγκεκριμένη ιστορία με ταξίδεψε στον υγρό στίβο. Από τα παρκέ στις πισίνες. Ο Γιώργος Θαναηλάκης, εξύμνησε την ελληνική υδατοσφαίριση παίρνοντας ως πρόφαση την εκπληκτική πορεία του Ολυμπιακού, στο φάιναλ φορ του Ντουμπρόβνικ στην Κροατία (Μάιος 2001).
Περιέγραφε με ένταση, έμφαση και στόμφο το αστείρευτο πάθος των «ερυθρόλευκων» πολιστών, οι οποίοι υπέταξαν την πανίσχυρη Ποζίλιπο στα ημιτελικά, του μυθικού –για το άθλημα- μπάτζετ (τέσσερα εκατ. ευρώ). Με έκανε να μπω κι εγώ στο... πετσί του ρόλου. Με έκανε να αηδιάσω με τους Ιταλούς, όταν διάβασα ότι «τα βλέμματα των αντιπάλων μας προς τους Έλληνες πολίστες, σχεδόν απαξιωτικά.». Με έκανε να... δαγκώσω τα χείλη μου και μετέπειτα να πανηγυρίσω όταν ο Μαουτίνοβτς (προπονητής ΟΣΦΠ), μιλούσε με πάθος στους παίκτες του, ανεβάζοντάς τους το ηθικό κατακόρυφα. Κάνοντάς τους να κα&@%ουν(!) κερδίζοντας ΠΑΝΑΞΙΑ το παιχνίδι, μετά την ανεπανάληπτη απόκρουση του «φάντομ» Μάκη Βολτυράκη, έπειτα από σουτ-κεραυνό του Ποστιλιόνε.
Με ανάγκασε, ακόμη και να χτυπήσω εκνευρισμένος το χέρι μου στο τραπέζι, μόλις διάβασα πως στον τελικό ακυρώθηκε με το «έτσι θέλω» το γκολ του «γίγαντα» Χατζηθεοδώρου, από τον ανεκδιήγητο διαιτητή Μαργκέτα, με τον Ολυμπιακό να χάνει στην παράταση.
Τέλος, με ανάγκασε να δακρύσω, διαβάζοντας πως οι Κροάτες υποκλίθηκαν στον MVP του φάιναλ φορ, Θοδωρή Χατζηθεοδώρου. «Διάολε, αυτή η ομάδα άξιζε το ευρωπαϊκό», με θυμάμαι να μονολογώ! Κι έτσι ήταν. Γι’ αυτό άλλωστε χειροκροτήθηκε από 7000 και πλέον φίλους του πόλο. Το τρόπαιο του άξιζε και «του το πήραν βιαίως».
Αυτό το κείμενο με βοήθησε να συνειδητοποιήσω πως δεν υπάρχει μόνο το μπάσκετ ή το ποδόσφαιρο στον αθλητισμό. Και τα άλλα αθλήματα είναι εξίσου σημαντικά και μπορούν να μας προσφέρουν αμέτρητες συγκινήσεις.
Αυτές οι λέξεις, με έκαναν να αισθάνομαι περήφανος για τον υγρό στίβο αλλά και τη δουλειά που διάλεξα να κάνω. Οι συγκινήσεις άλλωστε, είναι αυτές που σου αλλάζουν τη ζωή για τα καλά στο χώρο της αθλητικής δημοσιογραφίας.
Γράφει ο Κώστας Τάτσης
Τα έχω ξαναγράψει. Έγινα δημοσιογράφος, γιατί από μικρός... γούσταρα αυτή τη φάση. Γιατί από μικρός είχα τρέλα με τον αθλητισμό. Γιατί από μικρός έμαθα ότι «τη δουλειά που θα διαλέξεις, να την αγαπάς. Όχι να σε τρώει.».
Ξεκίνησα τις προηγούμενες μέρες να διαβάζω το βιβλίο «Μια φορά στη ζωή μας». Με έτρωγε η αγωνία να μάθω τις ιστορίες 22 κορυφαίων αθλητικών συντακτών που ενώθηκαν σαν μια «εθνική ομάδα» για να δώσουν ζωή. Οι ιστορίες πολλές, εξαιρετικές και ενδιαφέρουσες. Μία όμως, ίσως φταίει και ο τρόπος που γράφτηκε, με έκανε να είμαι περήφανος για το επάγγελμα που διάλεξα.
Αγαπημένο μου άθλημα είναι το μπάσκετ, όμως η συγκεκριμένη ιστορία με ταξίδεψε στον υγρό στίβο. Από τα παρκέ στις πισίνες. Ο Γιώργος Θαναηλάκης, εξύμνησε την ελληνική υδατοσφαίριση παίρνοντας ως πρόφαση την εκπληκτική πορεία του Ολυμπιακού, στο φάιναλ φορ του Ντουμπρόβνικ στην Κροατία (Μάιος 2001).
Περιέγραφε με ένταση, έμφαση και στόμφο το αστείρευτο πάθος των «ερυθρόλευκων» πολιστών, οι οποίοι υπέταξαν την πανίσχυρη Ποζίλιπο στα ημιτελικά, του μυθικού –για το άθλημα- μπάτζετ (τέσσερα εκατ. ευρώ). Με έκανε να μπω κι εγώ στο... πετσί του ρόλου. Με έκανε να αηδιάσω με τους Ιταλούς, όταν διάβασα ότι «τα βλέμματα των αντιπάλων μας προς τους Έλληνες πολίστες, σχεδόν απαξιωτικά.». Με έκανε να... δαγκώσω τα χείλη μου και μετέπειτα να πανηγυρίσω όταν ο Μαουτίνοβτς (προπονητής ΟΣΦΠ), μιλούσε με πάθος στους παίκτες του, ανεβάζοντάς τους το ηθικό κατακόρυφα. Κάνοντάς τους να κα&@%ουν(!) κερδίζοντας ΠΑΝΑΞΙΑ το παιχνίδι, μετά την ανεπανάληπτη απόκρουση του «φάντομ» Μάκη Βολτυράκη, έπειτα από σουτ-κεραυνό του Ποστιλιόνε.
Με ανάγκασε, ακόμη και να χτυπήσω εκνευρισμένος το χέρι μου στο τραπέζι, μόλις διάβασα πως στον τελικό ακυρώθηκε με το «έτσι θέλω» το γκολ του «γίγαντα» Χατζηθεοδώρου, από τον ανεκδιήγητο διαιτητή Μαργκέτα, με τον Ολυμπιακό να χάνει στην παράταση.
Τέλος, με ανάγκασε να δακρύσω, διαβάζοντας πως οι Κροάτες υποκλίθηκαν στον MVP του φάιναλ φορ, Θοδωρή Χατζηθεοδώρου. «Διάολε, αυτή η ομάδα άξιζε το ευρωπαϊκό», με θυμάμαι να μονολογώ! Κι έτσι ήταν. Γι’ αυτό άλλωστε χειροκροτήθηκε από 7000 και πλέον φίλους του πόλο. Το τρόπαιο του άξιζε και «του το πήραν βιαίως».
Αυτό το κείμενο με βοήθησε να συνειδητοποιήσω πως δεν υπάρχει μόνο το μπάσκετ ή το ποδόσφαιρο στον αθλητισμό. Και τα άλλα αθλήματα είναι εξίσου σημαντικά και μπορούν να μας προσφέρουν αμέτρητες συγκινήσεις.
Αυτές οι λέξεις, με έκαναν να αισθάνομαι περήφανος για τον υγρό στίβο αλλά και τη δουλειά που διάλεξα να κάνω. Οι συγκινήσεις άλλωστε, είναι αυτές που σου αλλάζουν τη ζωή για τα καλά στο χώρο της αθλητικής δημοσιογραφίας.
Δημοσίευση 05/04/2015 από EDITOR 21:30