Ωπ, κάτσε να γράψω μια μαλακία!
Ήξερα πως υπάρχουν στον αθλητισμό προπονητές και... «προπονητές». Σήμερα είδα και το κορυφαίο σχόλιο. Το τερμάτισαν!
Γράφει ο Κώστας Τάτσης
Σέβομαι την άποψη του καθενός. Όπως θέλω εκείνοι να σέβονται τη δική μου. Έτσι έμαθα, από μικρό παιδί. Είναι κάποιες στιγμές όμως, που η χαζομάρα (το λέω κομψά) ξεπερνά κάθε όριο.
Όπως έχω ξαναγράψει, τα Μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ένας πανεύκολος τρόπος να γράφει ο καθένας, ότι σκέφτεται εκείνη τη στιγμή. Το κακό είναι πως μερικοί, δεν σκέφτονται πριν εκφράσουν τη γνώμη τους. Και αυτό είναι πολύ κακό. Θα νομίζουν μάλλον πως «σιγά μωρέ, ποιος θα ασχοληθεί μαζί μου;». Καταβάθος όμως, αυτό επιθυμούν. Να φαίνεται η άποψή τους. Δεν τους νοιάζει η ουσία (δηλαδή το «τι» γράφουν). «Μιλούν» απλά για να το κάνουν.
Η ώρα είναι τρεις το πρωί. Κι εγώ απορώ με τον εαυτό μου. Κάθομαι και γράφω, ξέροντας πως λίγοι θα με διαβάσουν, λιγότεροι θα με καταλάβουν και ελάχιστοι θα μπουν στον ίσιο δρόμο. Δεν λέω πως η γνώμη μου είναι «κορυφαία». Αυτό που προσπαθώ να περάσω, είναι η κοινή λογική. Διότι πολλές φορές, την ξεχνάμε. Ζούμε σε ένα παράλληλο σύμπαν. Ο καθένας το έχει διαμορφωμένο όπως επιθυμεί. Η προσγείωση όμως είναι απότομη. Αυτό θέλουμε να αποφύγουμε.
Χαζεύοντας λοιπόν στο facebook, είδα σε μια ανάρτηση γνωστού και καταξιωμένου δημοσιογράφου, να γίνεται πανικός από σχόλια. Οι γνωστοί «προπονητές» της κακιάς ώρας. «Εγώ θα έκανα αυτό». «Φταίει ο τάδε». «Κοιμόταν στον πάγκο ο Κατσικάρης». Γενικά είμαι ήρεμος άνθρωπος. Είναι μην βρεις το «κουμπί» μου όμως. Όχι το καλό, το άλλο. Αυτό που με φέρνει εκτός εαυτού.
Έτσι, θέλησα να αγνοήσω τα σχόλια των «τρελών του χωριού». Ομολογώ πως έχω έρθει αμέτρητες φορές σε σημείο να γράψω λέξεις και... λέξεις! Αλλά, ένα πράγμα που με έμαθαν οι καθηγητές μου στη σχολή της δημοσιογραφίας είναι το «Μην γίνεσαι σαν του άλλους. Προσπάθησε να είσαι διαφορετικός». Τι να κάνω κι εγώ; Ηρεμώ και κρατώ τον εαυτό μου με νύχια και με δόντια. Ώσπου μια στιγμή... έρχεται το κορυφαίο σχόλιο. Η παπαριά της ημέρας, ή μάλλον της... νύχτας!
«Ο Κατσικάρης είναι λίγος για την εθνική μας. Να φύγει. Και σιγά δηλαδή. Στάσιμος έχει μείνει τόσα χρόνια. Υπό προϋποθέσεις, μπορούμε να υπογράψουμε με τον Πεδουλάκη. Να παίζουμε σκυλίσια άμυνα». ΜΠΑΜ! «Τι γράφεις καλέ μου άνθρωπε;», σκέφτηκα. Από τη μία ήθελα να γελάσω. Από την άλλη να κλάψω. Και από την τρίτη να... σπάσω το λάπτοπ (αλλά κατά τα άλλα, είμαι ήρεμος). Ρε φίλε, κες κε σε Πεδουλάκης (που θα ‘λεγε και ο Αλέφαντος); Τι είπες τώρα;
Δεν έχω κανένα απολύτως θέμα με τον κόουτς Πεδουλάκη. Ίσα-ίσα, τον θεωρώ έναν πολύ καλό προπονητή, ο οποίος έχει... έφεση στην εύρεση ταλαντούχων παικτών. Τον σέβομαι και τον εκτιμώ απεριόριστα. Αλλά ρε μάγκα, όταν έχεις τον Κατσικάρη προπονητή, πρέπει να του δώσεις και χρόνο. Δηλαδή ο «Σάλε» τι έπρεπε να πάθει που αποκλείστηκε από τους Λιθουανούς; Να τον απολύσουν χθες; Το αν ο τωρινός ομοσπονδιακός αποχωρήσει μόνος του, τότε εντάξει, στο καλό και καλή τύχη. Αλλά και πάλι, υπάρχουν και άλλοι που μπορείς να πάρεις. Με πιο πλούσιο βιογραφικό, από τον συμπαθέστατο «Άρτζι».
Γι’ αυτό λοιπόν, καμάρια μου, πριν γράψετε κάτι, σκεφτείτε. Η ζωή δίνει μαθήματα. Μην κάνετε «κοπάνα». Εσείς θα χάσετε!
Δημοσίευση από EDITOR 19/09/2015 03:00
Γράφει ο Κώστας Τάτσης
Σέβομαι την άποψη του καθενός. Όπως θέλω εκείνοι να σέβονται τη δική μου. Έτσι έμαθα, από μικρό παιδί. Είναι κάποιες στιγμές όμως, που η χαζομάρα (το λέω κομψά) ξεπερνά κάθε όριο.
Όπως έχω ξαναγράψει, τα Μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ένας πανεύκολος τρόπος να γράφει ο καθένας, ότι σκέφτεται εκείνη τη στιγμή. Το κακό είναι πως μερικοί, δεν σκέφτονται πριν εκφράσουν τη γνώμη τους. Και αυτό είναι πολύ κακό. Θα νομίζουν μάλλον πως «σιγά μωρέ, ποιος θα ασχοληθεί μαζί μου;». Καταβάθος όμως, αυτό επιθυμούν. Να φαίνεται η άποψή τους. Δεν τους νοιάζει η ουσία (δηλαδή το «τι» γράφουν). «Μιλούν» απλά για να το κάνουν.
Η ώρα είναι τρεις το πρωί. Κι εγώ απορώ με τον εαυτό μου. Κάθομαι και γράφω, ξέροντας πως λίγοι θα με διαβάσουν, λιγότεροι θα με καταλάβουν και ελάχιστοι θα μπουν στον ίσιο δρόμο. Δεν λέω πως η γνώμη μου είναι «κορυφαία». Αυτό που προσπαθώ να περάσω, είναι η κοινή λογική. Διότι πολλές φορές, την ξεχνάμε. Ζούμε σε ένα παράλληλο σύμπαν. Ο καθένας το έχει διαμορφωμένο όπως επιθυμεί. Η προσγείωση όμως είναι απότομη. Αυτό θέλουμε να αποφύγουμε.
Χαζεύοντας λοιπόν στο facebook, είδα σε μια ανάρτηση γνωστού και καταξιωμένου δημοσιογράφου, να γίνεται πανικός από σχόλια. Οι γνωστοί «προπονητές» της κακιάς ώρας. «Εγώ θα έκανα αυτό». «Φταίει ο τάδε». «Κοιμόταν στον πάγκο ο Κατσικάρης». Γενικά είμαι ήρεμος άνθρωπος. Είναι μην βρεις το «κουμπί» μου όμως. Όχι το καλό, το άλλο. Αυτό που με φέρνει εκτός εαυτού.
Έτσι, θέλησα να αγνοήσω τα σχόλια των «τρελών του χωριού». Ομολογώ πως έχω έρθει αμέτρητες φορές σε σημείο να γράψω λέξεις και... λέξεις! Αλλά, ένα πράγμα που με έμαθαν οι καθηγητές μου στη σχολή της δημοσιογραφίας είναι το «Μην γίνεσαι σαν του άλλους. Προσπάθησε να είσαι διαφορετικός». Τι να κάνω κι εγώ; Ηρεμώ και κρατώ τον εαυτό μου με νύχια και με δόντια. Ώσπου μια στιγμή... έρχεται το κορυφαίο σχόλιο. Η παπαριά της ημέρας, ή μάλλον της... νύχτας!
«Ο Κατσικάρης είναι λίγος για την εθνική μας. Να φύγει. Και σιγά δηλαδή. Στάσιμος έχει μείνει τόσα χρόνια. Υπό προϋποθέσεις, μπορούμε να υπογράψουμε με τον Πεδουλάκη. Να παίζουμε σκυλίσια άμυνα». ΜΠΑΜ! «Τι γράφεις καλέ μου άνθρωπε;», σκέφτηκα. Από τη μία ήθελα να γελάσω. Από την άλλη να κλάψω. Και από την τρίτη να... σπάσω το λάπτοπ (αλλά κατά τα άλλα, είμαι ήρεμος). Ρε φίλε, κες κε σε Πεδουλάκης (που θα ‘λεγε και ο Αλέφαντος); Τι είπες τώρα;
Δεν έχω κανένα απολύτως θέμα με τον κόουτς Πεδουλάκη. Ίσα-ίσα, τον θεωρώ έναν πολύ καλό προπονητή, ο οποίος έχει... έφεση στην εύρεση ταλαντούχων παικτών. Τον σέβομαι και τον εκτιμώ απεριόριστα. Αλλά ρε μάγκα, όταν έχεις τον Κατσικάρη προπονητή, πρέπει να του δώσεις και χρόνο. Δηλαδή ο «Σάλε» τι έπρεπε να πάθει που αποκλείστηκε από τους Λιθουανούς; Να τον απολύσουν χθες; Το αν ο τωρινός ομοσπονδιακός αποχωρήσει μόνος του, τότε εντάξει, στο καλό και καλή τύχη. Αλλά και πάλι, υπάρχουν και άλλοι που μπορείς να πάρεις. Με πιο πλούσιο βιογραφικό, από τον συμπαθέστατο «Άρτζι».
Γι’ αυτό λοιπόν, καμάρια μου, πριν γράψετε κάτι, σκεφτείτε. Η ζωή δίνει μαθήματα. Μην κάνετε «κοπάνα». Εσείς θα χάσετε!
Δημοσίευση από EDITOR 19/09/2015 03:00