Ταξίδι στο φεγγάρι...
Κάποτε, ένας σοφός άνδρας μου είχε πει: "Ψηλέ, το γρηγορότερο μέσο για να ταξιδέψεις στο φεγγάρι είναι το καλάμι". Σάστισα, θυμάμαι, για λίγα λεπτά. Ήθελα να καταλάβω, τι διάολο εννοούσε με την κουβέντα αυτή. Βέβαια, μιας και η συζήτησή μας αφορούσε τον αθλητισμό, κατάλαβα τι ήθελε να μου πει. Αλλά ας το αναλύσουμε λιγάκι...
Τι είναι, λοιπόν, το καλάμι; Κάποιος θα σκεφτόταν το φυτό, κάποιος άλλος, θαλασσοδαρμένος, θα έφερνε κατά νου το ψάρεμα. Το δικό μας καλάμι, όμως, ουδεμία σχέση έχει με τα προαναφερθέντα. Στον αθλητισμό, αλλά και γενικότερα στη ζωή, όταν λέμε "καβάλησες το καλάμι", εννοούμε την υπεροψία, το τουπέ, το ΔΗΘΕΝ!
Κάτι που σίγουρα, κάνει κακό, όταν είσαι αθλητής. Όχι μόνο στις επιδόσεις σου, ομαδικές ή ατομικές, αλλά και στην ίδια σου τη ζωή. Όποιος κι αν είσαι, ο,τι κι αν έχεις κάνει στην καριέρα σου, πρέπει να είσαι ταπεινός. Όσο ζεις μαθαίνεις και σίγουρα, όσο δουλεύεις, μπορείς να καταφέρεις περισσότερα.
Έχοντας επισκεφθεί δεκάδες γήπεδα και έχοντας γνωρίσει αρκετούς αθλητές, μικρούς και μεγάλους, ηλικιακά πάντα, μπορώ να πω με σιγουριά, πως πολλοί από δαύτους, το παίζουν "κάποιοι". Και δεν εννοώ απαραίτητα εντός του γηπέδου. Το πράττουν και στην καθημερινότητά τους. Όταν είσαι μάγκας και καταφέρνεις κάτι με την αξία σου, πρέπει να είσαι περισσότερο μάγκας και να το κρατάς για τον εαυτό σου. Ο Γκάλης, ήταν όλη η ιστορία του μπάσκετ, ένας θεός με τη μπάλα στα χέρια. Κι όμως, έπρεπε να περάσουν δεκαπέντε χρόνια, αφού τελείωσε την καριέρα του, για να παραδεχθεί πως ήταν εξαιρετικός! Όσο αγωνιζόταν, όλοι ου έλεγαν κολακευτικά σχόλια για τις τεράστιες μπασκετικές ικανότητες που είχε. Τι απαντούσε; "Η ομάδα τα κάνει όλα. Όλοι μαζί προσπαθούμε!". Εγώ αυτό το λέω ήθος. Μέσα τους ήξερε πως ήταν... κάποιος, όμως πάντα δούλευε και προσπαθούσε για το καλύτερο. Άλλωστε, όπως και ο ίδιος έχει πει, δεν υπάρχει τέλειος παίκτης, πάντα θα υπάρχουν σημάδια βελτίωσης
Αυτό λοιπόν, είναι το νόημα της υπόθεσης. Να είσαι ταπεινός με σκυμμένο κεφάλι και να προσπαθείς. Το... γ#μ@ω πρέπει να πεθάνει! Τώρα θα μου πείτε, και με το δίκιο σας, πως ένας 30άρης να αλλάξει μυαλά. Η αλήθεια είναι πως ΔΕΝ θα αλλάξει ποτέ. Αλλά, όταν είσαι... "παιδοέφηβος" (12-18 χρόνων), ηλικίες πολύ κρίσιμες για τα παιδιά, πρέπει να μάθεις σωστά. Τα παιδιά, αποκτούν μια ταυτότητα (όχι αστυνομική), μεγαλώνουν, αποκτούν γνώμη για τα πράγματα γύρω τους, μια προσωπικότητα.
Μόλις λοιπόν μάθουμε να συμπεριφερόμαστε σωστά, θα γίνουμε καλυτεροι άνθρωποι και όλοι θα είναι περήφανοι για μας. Και αν όχι για το απίστευτο ρεκόρ μας, τότε για τον χαρακτήρα μας. Θεωρώ πως είναι αυτό που λείπει από πολλούς και πιστέψτε με, είναι αναγκαίο.
Τι είναι, λοιπόν, το καλάμι; Κάποιος θα σκεφτόταν το φυτό, κάποιος άλλος, θαλασσοδαρμένος, θα έφερνε κατά νου το ψάρεμα. Το δικό μας καλάμι, όμως, ουδεμία σχέση έχει με τα προαναφερθέντα. Στον αθλητισμό, αλλά και γενικότερα στη ζωή, όταν λέμε "καβάλησες το καλάμι", εννοούμε την υπεροψία, το τουπέ, το ΔΗΘΕΝ!
Κάτι που σίγουρα, κάνει κακό, όταν είσαι αθλητής. Όχι μόνο στις επιδόσεις σου, ομαδικές ή ατομικές, αλλά και στην ίδια σου τη ζωή. Όποιος κι αν είσαι, ο,τι κι αν έχεις κάνει στην καριέρα σου, πρέπει να είσαι ταπεινός. Όσο ζεις μαθαίνεις και σίγουρα, όσο δουλεύεις, μπορείς να καταφέρεις περισσότερα.
Έχοντας επισκεφθεί δεκάδες γήπεδα και έχοντας γνωρίσει αρκετούς αθλητές, μικρούς και μεγάλους, ηλικιακά πάντα, μπορώ να πω με σιγουριά, πως πολλοί από δαύτους, το παίζουν "κάποιοι". Και δεν εννοώ απαραίτητα εντός του γηπέδου. Το πράττουν και στην καθημερινότητά τους. Όταν είσαι μάγκας και καταφέρνεις κάτι με την αξία σου, πρέπει να είσαι περισσότερο μάγκας και να το κρατάς για τον εαυτό σου. Ο Γκάλης, ήταν όλη η ιστορία του μπάσκετ, ένας θεός με τη μπάλα στα χέρια. Κι όμως, έπρεπε να περάσουν δεκαπέντε χρόνια, αφού τελείωσε την καριέρα του, για να παραδεχθεί πως ήταν εξαιρετικός! Όσο αγωνιζόταν, όλοι ου έλεγαν κολακευτικά σχόλια για τις τεράστιες μπασκετικές ικανότητες που είχε. Τι απαντούσε; "Η ομάδα τα κάνει όλα. Όλοι μαζί προσπαθούμε!". Εγώ αυτό το λέω ήθος. Μέσα τους ήξερε πως ήταν... κάποιος, όμως πάντα δούλευε και προσπαθούσε για το καλύτερο. Άλλωστε, όπως και ο ίδιος έχει πει, δεν υπάρχει τέλειος παίκτης, πάντα θα υπάρχουν σημάδια βελτίωσης
Αυτό λοιπόν, είναι το νόημα της υπόθεσης. Να είσαι ταπεινός με σκυμμένο κεφάλι και να προσπαθείς. Το... γ#μ@ω πρέπει να πεθάνει! Τώρα θα μου πείτε, και με το δίκιο σας, πως ένας 30άρης να αλλάξει μυαλά. Η αλήθεια είναι πως ΔΕΝ θα αλλάξει ποτέ. Αλλά, όταν είσαι... "παιδοέφηβος" (12-18 χρόνων), ηλικίες πολύ κρίσιμες για τα παιδιά, πρέπει να μάθεις σωστά. Τα παιδιά, αποκτούν μια ταυτότητα (όχι αστυνομική), μεγαλώνουν, αποκτούν γνώμη για τα πράγματα γύρω τους, μια προσωπικότητα.
Μόλις λοιπόν μάθουμε να συμπεριφερόμαστε σωστά, θα γίνουμε καλυτεροι άνθρωποι και όλοι θα είναι περήφανοι για μας. Και αν όχι για το απίστευτο ρεκόρ μας, τότε για τον χαρακτήρα μας. Θεωρώ πως είναι αυτό που λείπει από πολλούς και πιστέψτε με, είναι αναγκαίο.
Δημοσίευση 06/11/2013 από Κώστας Τάτσης (21:10)