Το «παραμύθι» δεν τελείωσε ακόμη
Λένε πως όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν. Διαφωνώ, οριζόντια και κάθετα. Τα ωραία απλά... ησυχάζουν! Μέχρι, φυσικά, να έρθουν τα επόμενα. Γράφει, από τις κατασκηνώσεις Διονύσου, ο Κώστας Τάτσης.
Η «φάση» σιγά-σιγά τελειώνει. Πολλές αναμνήσεις. Άλλες καλές κι άλλες... ακόμα καλύτερες. Ειλικρινά, δεν μπορώ να θυμηθώ κάτι δυσάρεστο. Εμείς δημιουργούμε τις στιγμές που περνάμε. Εμείς φτιάχνουμε το δικό μας παραμύθι. Και το ζούμε όσο πιο «δυνατά» μπορούμε.
Όταν πήρα την απόφαση να πω το περιβόητο «τελευταία φορά», ένιωσα το στομάχι μου να γυρίζει ανάποδα. Ποτέ δεν πίστευα, πως θα βγει από το στόμα μου αυτή η φράση. Κι όμως βγήκε. Από το 2011 που ξεκίνησα να πηγαίνω σαν στέλεχος στην κατασκήνωση του Διονύσου, δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό πως θα φτάσει η στιγμή του αποχωρισμού.
Κάθε καλοκαίρι, από τον... τότε Ιούλιο, το περνούσα μέσα εκεί. Δεν με ενδιέφερε που δεν έκανα διακοπές ή που έκανα πέντε μπάνια στη θάλασσα. Γιατί; Διότι στην κατασκήνωση έβρισκα την υγειά μου. Ψυχική ηρεμία. Και πάνω απ’ όλα αποτοξίνωση από τα πάντα. Άλλος Θεός υπάρχει μέσα στο ΤΥΠΕΤ και άλλος στον υπόλοιπο κόσμο. Υπερβολικό αλλά πέρα για πέρα αληθινό!
Φέτος λοιπόν, έπειτα από πέντε γεμάτες «χρονιές» και συνολικά εννέα κατασκηνωτικές περιόδους (σαν στέλεχος), ήρθε το... πλήρωμα του χρόνου. ‘Η μήπως όχι; Είναι πολύ δύσκολο ρε φίλε, να πεις αντίο τόσο εύκολα. Η κατασκήνωση (αυτή που έζησα τέλος πάντων) σημαίνει πολλά για... πολλούς. Είναι αγάπη, υγεία, χαρά, τρέλα. Είναι έρωτας, προσμονή, υπομονή, ευχαρίστηση. Είναι τα ξυπνήματα με μουσική στις 08:20 το πρωί. Είναι οι απογευματινές πλατείες. Τα κατασκηνωτικά παιχνίδια. Το γέλιο της πρώτης μέρας και το κλάμα της τελευταίας.
Όσο μπορώ ακόμη, θα πηγαίνω κατασκήνωση. Γιατί; Για όλους αυτούς του λόγους που έγραψα πριν και όχι μόνο. Η αγάπη που δέχεσαι από τα παιδιά που «προσέχεις» και «διαχειρίζεσαι» είναι τεράστια. Όταν ένα πιτσιρίκι σου λέει τη μέρα που φεύγει «σας ευχαριστώ πολύ, πέρασα υπέροχα» δικαιώνεσαι στο έπακρο. Ειδικότερα όταν τα λόγια συνοδεύονται από μια σφιχτή αγκαλιά. Διότι, για 22 μέρες είσαι ο πατέρας και η μητέρα αυτών των παιδιών.
Ήθελα να βρω έναν πρωτότυπο τρόπο να... κλείσω το κείμενό μου. Τελικά βρήκα κάτι απλό κι όμορφο. Δεν λέμε ποτέ «αντίο». Σε τέτοιες περιπτώσεις η μόνη φράση που ταιριάζει είναι το «εις το επανιδείν». «Τελευταία φορά» λοιπόν, μέχρι την επόμενη.
ΥΓ: Και όπως πολύ σωστά μου ψιθύρισε στο αυτί ένας κατασκηνωτής στην τελετή λήξης «έχει και συνέχεια το παραμύθι μας, καλόκαρδε γίγαντα».
Η «φάση» σιγά-σιγά τελειώνει. Πολλές αναμνήσεις. Άλλες καλές κι άλλες... ακόμα καλύτερες. Ειλικρινά, δεν μπορώ να θυμηθώ κάτι δυσάρεστο. Εμείς δημιουργούμε τις στιγμές που περνάμε. Εμείς φτιάχνουμε το δικό μας παραμύθι. Και το ζούμε όσο πιο «δυνατά» μπορούμε.
Όταν πήρα την απόφαση να πω το περιβόητο «τελευταία φορά», ένιωσα το στομάχι μου να γυρίζει ανάποδα. Ποτέ δεν πίστευα, πως θα βγει από το στόμα μου αυτή η φράση. Κι όμως βγήκε. Από το 2011 που ξεκίνησα να πηγαίνω σαν στέλεχος στην κατασκήνωση του Διονύσου, δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό πως θα φτάσει η στιγμή του αποχωρισμού.
Κάθε καλοκαίρι, από τον... τότε Ιούλιο, το περνούσα μέσα εκεί. Δεν με ενδιέφερε που δεν έκανα διακοπές ή που έκανα πέντε μπάνια στη θάλασσα. Γιατί; Διότι στην κατασκήνωση έβρισκα την υγειά μου. Ψυχική ηρεμία. Και πάνω απ’ όλα αποτοξίνωση από τα πάντα. Άλλος Θεός υπάρχει μέσα στο ΤΥΠΕΤ και άλλος στον υπόλοιπο κόσμο. Υπερβολικό αλλά πέρα για πέρα αληθινό!
Φέτος λοιπόν, έπειτα από πέντε γεμάτες «χρονιές» και συνολικά εννέα κατασκηνωτικές περιόδους (σαν στέλεχος), ήρθε το... πλήρωμα του χρόνου. ‘Η μήπως όχι; Είναι πολύ δύσκολο ρε φίλε, να πεις αντίο τόσο εύκολα. Η κατασκήνωση (αυτή που έζησα τέλος πάντων) σημαίνει πολλά για... πολλούς. Είναι αγάπη, υγεία, χαρά, τρέλα. Είναι έρωτας, προσμονή, υπομονή, ευχαρίστηση. Είναι τα ξυπνήματα με μουσική στις 08:20 το πρωί. Είναι οι απογευματινές πλατείες. Τα κατασκηνωτικά παιχνίδια. Το γέλιο της πρώτης μέρας και το κλάμα της τελευταίας.
Όσο μπορώ ακόμη, θα πηγαίνω κατασκήνωση. Γιατί; Για όλους αυτούς του λόγους που έγραψα πριν και όχι μόνο. Η αγάπη που δέχεσαι από τα παιδιά που «προσέχεις» και «διαχειρίζεσαι» είναι τεράστια. Όταν ένα πιτσιρίκι σου λέει τη μέρα που φεύγει «σας ευχαριστώ πολύ, πέρασα υπέροχα» δικαιώνεσαι στο έπακρο. Ειδικότερα όταν τα λόγια συνοδεύονται από μια σφιχτή αγκαλιά. Διότι, για 22 μέρες είσαι ο πατέρας και η μητέρα αυτών των παιδιών.
Ήθελα να βρω έναν πρωτότυπο τρόπο να... κλείσω το κείμενό μου. Τελικά βρήκα κάτι απλό κι όμορφο. Δεν λέμε ποτέ «αντίο». Σε τέτοιες περιπτώσεις η μόνη φράση που ταιριάζει είναι το «εις το επανιδείν». «Τελευταία φορά» λοιπόν, μέχρι την επόμενη.
ΥΓ: Και όπως πολύ σωστά μου ψιθύρισε στο αυτί ένας κατασκηνωτής στην τελετή λήξης «έχει και συνέχεια το παραμύθι μας, καλόκαρδε γίγαντα».