Πολιτοπούλου σε αποκλειστική συνέντευξη
"Δεν υπάρχει ταβάνι για τους αθλητές"
Το μπάσκετ, είναι το άθλημα που έχει χαρίσει στη χώρα μας αμέτρητες επιτυχίες, τόσο σε συλλογικό όσο και σε εθνικό επίπεδο.
Γι' αυτό λοιπόν το λόγο, δεν είναι λίγοι οι αθλητές και οι αθλήτριες που ξενιτεύονται και μας κάνουν υπερήφανους με κάθε τους επιτυχία. Ένα από αυτά τα ταλέντα, λοιπόν, είναι και η παίκτρια, του Arkansas πλέον, Λήδα Πολιτοπούλου. Η 19χρονη γκαρντ, ξεκίνησε το μπάσκετ το μπάσκετ το 2006 σε ηλικία 13(!) ετών και κατάφερε να συγκλονίσει τους πάντες, έχοντας στο παλμαρέ της, απίστευτες διακρίσεις.
Σε μια εφ' όλης της ύλης συνέντευξη αποκλειστικά στο ΈΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ, εκμυστηρεύεται τον τρόπο που ξεκίνησε το μπάσκετ, την κλήση στην Εθνική ομάδα, το όνειρο της Αμερικής που έγινε πραγματικότητα και τους στόχους της για το μέλλον. Δεν παρέλειψε βέβαια να ευχαριστήσει αυτούς που τη βοήθησαν να ανέβει επίπεδο αλλά και την οικογένειά της.
Αναλυτικά τα όσα δήλωσε η Λ. Πολιτοπούλου στο ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ:
Πότε και πως μπήκε το άθλημα του μπάσκετ στη ζωή σου;
"Όλα έγιναν εντελώς τυχαία. Ήμουν 12-13 χρονών. Είχα ένα φίλο, που οι γονείς του δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να τον στείλουν σε μια ομάδα για να παίξει. Κοντά στο σπίτι μου υπήρχε ένα αθλητικό Γυμνάσιο και μου ζήτησε να πάμε μαζί για να του κάνω παρέα. Εκεί, ο κόουτς Νίκος Τόλιας είδε μια ικανότητα σε μένα στο μπάσκετ και μετά από λίγους μήνες μίλησε στον πατέρα μου. Έτσι, προέκυψε το μπάσκετ στη ζωή μου, με τις Εσπερίδες να είναι ο πρώτος μου σταθμός."
Στην Εθνική ομάδα, κλήθηκες λίγους μήνες αφού ξεκίνησες το μπάσκετ. Πως ένιωσες;
"Καταρχήν, πρέπει να σου διευκρινίσω πως δεν ενημέρωσαν εμένα. Μίλησαν με τον πατέρα μου. Όταν μου το είπε, δεν το πίστευα και νόμιζα πως με δούλευε. Όταν όμως συνειδητοποίησα πως δεν είναι πλάκα, χάρηκα και ένιωσα πως οι κόποι μου ανταμείβονται. Έτσι, συνεχίζω την σκληρή δουλειά για να είμαι κάθε χρόνο με το εθνόσημο στο στήθος."
Επόμενος σταθμός στη καριέρα σου ο Αθηναϊκός. Μίλησέ μας γι' αυτό.
"Ο Αθηναϊκός ήταν ίσως η καλύτερη μπασκετική μου χρονιά, όσον αφορά θέμα κλίματος και οργάνωσης της ομάδας. Από την αρχή οι άνθρωποι της ομάδας με έκαναν να νιώσω σαν παιδί τους και αυτό ήταν που μου άρεσε περισσότερο. Δυστυχώς δεν καταφέραμε να πάρουμε το πρωτάθλημα της ΕΣΚΑ. όμως είναι μια χρονιά που θα μου μείνει αξέχαστη γιατί πέρασα πολύ όμορφα και εντός και εκτός γηπέδου."
Και ξαφνικά, Florida! Πως προέκυψε;
"Ο προπονητής που είχα στη Florida, είχε μια παίκτρια η οποία το 2010 αγωνιζόταν στον Πανιώνιο. Είχε έρθει λοιπόν να την επισκεφθεί στην Ελλάδα όταν παίζαμε Εσπερίδες-Πανιώνιος για το Final6 των Νεάνιδων. Με είχε δει και του άρεσα. Έτσι, ζήτησε αμέσως τα στοιχεία μου και αν ενδιαφέρομαι να πάω στην Αμερική. Αυτό εμένα δεν μου το είπαν ποτέ. Γι' αυτό εκείνος έψαξε μόνος του και βρήκε το email του πατέρα μου, είχαμε μια διαρκή επικοινωνία και έτσι υπέγραψα με το κολλέγιο της Florida έχοντας πάει με πλήρη υποτροφία."
Μπήκες γρήγορα στο κλίμα;
'Ήμουν σε διαρκή επικοινωνία με τον προπονητή μου (Patrick Harringhton) ο οποίος με βοηθούσε να καταλάβω τη διαφορά Ελλάδας και Αμερικής. Οπότε, εγκλιματίστηκα γρήγορα στα νέα δεδομένα".
Διαφορά Ελλάδας-Αμερικής;
"Όσον αφορά τον τομέα του μπάσκετ, υπάρχουν διαφορές. Για παράδειγμα δεν υπάρχουν τα 8 δευτερόλεπτα για να περάσεις το κέντρο, ο παίκτης μπορεί να ζητήσει τάιμ άουτ, υπάρχουν δύο 20λεπτα, τα ομαδικά φάουλ είναι 7, ο παίκτης δεν εκτελεί στάνταρ δύο βολές (αν βάλει την πρώτη, μόνο τότε σουτάρει τη δεύτερη), ακούγεται ο εθνικός ύμνος πριν από κάθε ματς. Σε επίπεδο νοοτροπίας, πρέπει να σου πω πως προσέχουν πολύ τους αθλητές και τους προπονητές. έχουν εξαιρετικές εγκαταστάσεις, ο κόσμος δεν φανατίζεται, πάει μόνο για τη χαρά του αθλήματος. Όσον αφορά τα μαθήματα, είναι 3-4 ώρες σχολικές τη μέρα, είναι πολύ πιο εύκολα σε σχέση με εμάς. Ακόμη, τα 2 πρώτα χρόνια κάνεις γενικά μαθήματα (Μαθηματικά, Φυσική, Χημεία κλπ) και από το 3ο έτος και μετά αρχίζουν τα μαθήματα της ειδικότητας που διαλέγεις."
Επόμενη ομάδα;
"Επόμενος σταθμός είναι το Arkansas Tech που αγωνίζεται στο NCAA. Πρόκειται για ένα πολύ καλό σχολείο και μια πάρα πολύ καλή ομάδα. Πρωταγωνιστούν στη περιφέρεια σχεδόν κάθε χρόνο. Είμαι πολύ ευτυχισμένη που θα αγωνίζομαι εκεί για τα επόμενα 3 χρόνια."
Θεωρείς πως θα είναι πιο εύκολα στο Arkansas;
"Ναι. Έχω γνωρίσει συμπαίκτριες και προπονητικό τιμ, ξέρω τι θέλουν από μένα και πιστεύω πως θα είναι πολύ πιο εύκολα από τα 2 πρώτα χρόνια".
Έχεις κίνητρα;
"Φυσικά και έχω κίνητρα. Είναι δύο. Το πρώτο είναι η στήριξη της οικογένειάς μου και στις καλές αλλά και στις κακές στιγμές και το δεύτερο είναι όλοι αυτοί που αμφιβάλλουν για μένα και πιστεύουν ότι δεν θα τα καταφέρω"
Είχες ποτέ κάποιον σοβαρό τραυματισμό;
" Ο πιο σοβαρός τραυματισμός ήταν τον πρώτο χρόνο στη Florida. Είχα πάθει μια βαριά διάσειση, είχα απώλεια μνήμης και φορούσα κολάρο για 15 ημέρες. Το χειρότερο όμως είναι πως το πέρασα μόνη μου γιατί δεν ήθελα να ανησυχήσω τους γονείς μου που ήταν στην Ελλάδα."
Έχεις κάποιο ταβάνι;
"Πιστεύω πως δεν υπάρχει κάποιο ταβάνι για κάποιον αθλητή. Όσο δουλεύει σκληρά, σίγουρα θα βρει και κάτι άλλο που θα θέλει να καταφέρει."
Από όλες τις ομάδες, ποιον θεωρείς καλύτερο κόουτς και γιατί;
"Από την Ελλάδα είναι ο Πέτρος Αναγνωστόπουλος που ήταν ο πρώτος μου προπονητής. Είχε πιστέψει σε μένα και με είχε βοηθήσει αφάνταστα. Ουσιαστικά ήταν αυτός που μου έμαθε τα πάντα γύρω από το μπάσκετ καθώς τον είχα προπονητή τα 3 πρώτα χρόνια που έπαιζα. Από την Αμερική ήταν ο Μάικλ Μπέρι (Michael Berry-LSU) που ήταν πάρα πολύ καλός προπονητής. Πίστευε σε μένα και με βοηθούσε και εντός και εκτός γηπέδου. Πιστεύω ότι αυτό είναι πολύ μεγάλο πλεονέκτημα για έναν προπονητή. Το ευχαριστώ πολύ για όλα."
Καλύτερη συμπαίκτρια;
"Η καλύτερη συμπαίκτρια που είχα ήταν η Τσέσλι Ντούμπροκ (Chesley Dubroc-LSU) από το LSU. Αγωνιζόταν στη θέση "5" και είχαμε άριστη συνεργασία μέσα στο παιχνίδι. Ήξερε πως παίζω και έτσι βγάζαμε εντυπωσιακές φάσεις."
Δυσκολότερη αντίπαλος;
"Η δυσκολότερη αντίπαλους ήταν η Τζούλι Βανλού (Julie Vanloo-Belgium) η οποία παίζει στη εθνική ομάδα του Βελγίου. Είχε βγει στη καλύτερη 5άδα της Ευρώπης στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, πολύ εκρηκτική με πολύ ωραίο σουτ. Είναι μακράν από τα καλύτερα πλέι μέικερ της Ευρώπης."
Έχεις κάποιο μότο ή κάποια φράση που να σε εκφράζει;
"Η φράση που λέω στον εαυτό μου και ουσιαστικά το μότο μου για τη ζωή είναι αυτό που λέμε "και μη χειρότερα". Αυτό το απέκτησα μετά τον τραυματισμό μου. Θα μπορούσα να είχα πεθάνει μετά από εκείνη τη διάσειση, οπότε, υπενθυμίζω πάντα στον εαυτό μου, πως ο,τι κακό και να συμβεί, πάντα υπάρχει κάτι χειρότερο."
Ποιους θα ήθελες να ευχαριστήσεις;
"Οι άνθρωποι που θέλω να ευχαριστήσω είναι πολλοί κι έτσι θα τους πάρω με τη σειρά. Πρώτα θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Νίκο τον Τόλια. Ήταν αυτός που με έβαλε στο άθλημα και ο πρώτος που πίστεψε σε μένα. Έπειτα είναι οι Πέτρος Αναγνωστόπουλος και Αλέξης Γλυκόπουλος που με βοήθησαν να εγκλιματιστώ στις Εσπερίδες και με βοήθησαν πολύ στα πρώτα μου βήματα. Ο επόμενος είναι ο Αδάμ Τζανής που μαζί κατακτήσαμε την πρώτη θέση στη Πτολεμαϊδα. Πολλά επίσης χρωστάω στον Γιάννη τον Παραγυιό που ήταν προπονητής μου στην ΕΣΚΑΝΑ και έχω πάρει πάρα πολλά από αυτόν. Έπειτα είναι η Άννα Γωνιωτάκη που ήταν προπονήτριά μου στον Αθηναϊκό και είχαμε μια πάρα πολύ καλή συνεργασία. Φυσικά δεν θα μπορούσα να ξεχάσω τον Μάικλ Μπέρι που ήταν προπονητής μου στο LSU. Δεν ήταν μόνο καλός προπονητής, αλλά ήταν και ένας πάρα πολύ καλός άνθρωπος και με βοηθούσε πάρα πολύ γιατί ήξερε πως ήμουν μόνη μου στην Αμερική. Ο,τι κι αν του ζήτησα, ήταν εκεί. Τέλος, θα ήθελα να ευχαριστήσω τους γονείς μου, που ήταν πάντα δίπλα μου σε ο,τι κι αν έκανα, με στήριζαν σε όλες μου τις αποφάσεις και θεωρώ πως χωρίς αυτούς δεν θα είχα καταφέρει τίποτα. Τους αγαπώ πάρα πολύ."
Γι' αυτό λοιπόν το λόγο, δεν είναι λίγοι οι αθλητές και οι αθλήτριες που ξενιτεύονται και μας κάνουν υπερήφανους με κάθε τους επιτυχία. Ένα από αυτά τα ταλέντα, λοιπόν, είναι και η παίκτρια, του Arkansas πλέον, Λήδα Πολιτοπούλου. Η 19χρονη γκαρντ, ξεκίνησε το μπάσκετ το μπάσκετ το 2006 σε ηλικία 13(!) ετών και κατάφερε να συγκλονίσει τους πάντες, έχοντας στο παλμαρέ της, απίστευτες διακρίσεις.
Σε μια εφ' όλης της ύλης συνέντευξη αποκλειστικά στο ΈΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ, εκμυστηρεύεται τον τρόπο που ξεκίνησε το μπάσκετ, την κλήση στην Εθνική ομάδα, το όνειρο της Αμερικής που έγινε πραγματικότητα και τους στόχους της για το μέλλον. Δεν παρέλειψε βέβαια να ευχαριστήσει αυτούς που τη βοήθησαν να ανέβει επίπεδο αλλά και την οικογένειά της.
Αναλυτικά τα όσα δήλωσε η Λ. Πολιτοπούλου στο ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ:
Πότε και πως μπήκε το άθλημα του μπάσκετ στη ζωή σου;
"Όλα έγιναν εντελώς τυχαία. Ήμουν 12-13 χρονών. Είχα ένα φίλο, που οι γονείς του δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να τον στείλουν σε μια ομάδα για να παίξει. Κοντά στο σπίτι μου υπήρχε ένα αθλητικό Γυμνάσιο και μου ζήτησε να πάμε μαζί για να του κάνω παρέα. Εκεί, ο κόουτς Νίκος Τόλιας είδε μια ικανότητα σε μένα στο μπάσκετ και μετά από λίγους μήνες μίλησε στον πατέρα μου. Έτσι, προέκυψε το μπάσκετ στη ζωή μου, με τις Εσπερίδες να είναι ο πρώτος μου σταθμός."
Στην Εθνική ομάδα, κλήθηκες λίγους μήνες αφού ξεκίνησες το μπάσκετ. Πως ένιωσες;
"Καταρχήν, πρέπει να σου διευκρινίσω πως δεν ενημέρωσαν εμένα. Μίλησαν με τον πατέρα μου. Όταν μου το είπε, δεν το πίστευα και νόμιζα πως με δούλευε. Όταν όμως συνειδητοποίησα πως δεν είναι πλάκα, χάρηκα και ένιωσα πως οι κόποι μου ανταμείβονται. Έτσι, συνεχίζω την σκληρή δουλειά για να είμαι κάθε χρόνο με το εθνόσημο στο στήθος."
Επόμενος σταθμός στη καριέρα σου ο Αθηναϊκός. Μίλησέ μας γι' αυτό.
"Ο Αθηναϊκός ήταν ίσως η καλύτερη μπασκετική μου χρονιά, όσον αφορά θέμα κλίματος και οργάνωσης της ομάδας. Από την αρχή οι άνθρωποι της ομάδας με έκαναν να νιώσω σαν παιδί τους και αυτό ήταν που μου άρεσε περισσότερο. Δυστυχώς δεν καταφέραμε να πάρουμε το πρωτάθλημα της ΕΣΚΑ. όμως είναι μια χρονιά που θα μου μείνει αξέχαστη γιατί πέρασα πολύ όμορφα και εντός και εκτός γηπέδου."
Και ξαφνικά, Florida! Πως προέκυψε;
"Ο προπονητής που είχα στη Florida, είχε μια παίκτρια η οποία το 2010 αγωνιζόταν στον Πανιώνιο. Είχε έρθει λοιπόν να την επισκεφθεί στην Ελλάδα όταν παίζαμε Εσπερίδες-Πανιώνιος για το Final6 των Νεάνιδων. Με είχε δει και του άρεσα. Έτσι, ζήτησε αμέσως τα στοιχεία μου και αν ενδιαφέρομαι να πάω στην Αμερική. Αυτό εμένα δεν μου το είπαν ποτέ. Γι' αυτό εκείνος έψαξε μόνος του και βρήκε το email του πατέρα μου, είχαμε μια διαρκή επικοινωνία και έτσι υπέγραψα με το κολλέγιο της Florida έχοντας πάει με πλήρη υποτροφία."
Μπήκες γρήγορα στο κλίμα;
'Ήμουν σε διαρκή επικοινωνία με τον προπονητή μου (Patrick Harringhton) ο οποίος με βοηθούσε να καταλάβω τη διαφορά Ελλάδας και Αμερικής. Οπότε, εγκλιματίστηκα γρήγορα στα νέα δεδομένα".
Διαφορά Ελλάδας-Αμερικής;
"Όσον αφορά τον τομέα του μπάσκετ, υπάρχουν διαφορές. Για παράδειγμα δεν υπάρχουν τα 8 δευτερόλεπτα για να περάσεις το κέντρο, ο παίκτης μπορεί να ζητήσει τάιμ άουτ, υπάρχουν δύο 20λεπτα, τα ομαδικά φάουλ είναι 7, ο παίκτης δεν εκτελεί στάνταρ δύο βολές (αν βάλει την πρώτη, μόνο τότε σουτάρει τη δεύτερη), ακούγεται ο εθνικός ύμνος πριν από κάθε ματς. Σε επίπεδο νοοτροπίας, πρέπει να σου πω πως προσέχουν πολύ τους αθλητές και τους προπονητές. έχουν εξαιρετικές εγκαταστάσεις, ο κόσμος δεν φανατίζεται, πάει μόνο για τη χαρά του αθλήματος. Όσον αφορά τα μαθήματα, είναι 3-4 ώρες σχολικές τη μέρα, είναι πολύ πιο εύκολα σε σχέση με εμάς. Ακόμη, τα 2 πρώτα χρόνια κάνεις γενικά μαθήματα (Μαθηματικά, Φυσική, Χημεία κλπ) και από το 3ο έτος και μετά αρχίζουν τα μαθήματα της ειδικότητας που διαλέγεις."
Επόμενη ομάδα;
"Επόμενος σταθμός είναι το Arkansas Tech που αγωνίζεται στο NCAA. Πρόκειται για ένα πολύ καλό σχολείο και μια πάρα πολύ καλή ομάδα. Πρωταγωνιστούν στη περιφέρεια σχεδόν κάθε χρόνο. Είμαι πολύ ευτυχισμένη που θα αγωνίζομαι εκεί για τα επόμενα 3 χρόνια."
Θεωρείς πως θα είναι πιο εύκολα στο Arkansas;
"Ναι. Έχω γνωρίσει συμπαίκτριες και προπονητικό τιμ, ξέρω τι θέλουν από μένα και πιστεύω πως θα είναι πολύ πιο εύκολα από τα 2 πρώτα χρόνια".
Έχεις κίνητρα;
"Φυσικά και έχω κίνητρα. Είναι δύο. Το πρώτο είναι η στήριξη της οικογένειάς μου και στις καλές αλλά και στις κακές στιγμές και το δεύτερο είναι όλοι αυτοί που αμφιβάλλουν για μένα και πιστεύουν ότι δεν θα τα καταφέρω"
Είχες ποτέ κάποιον σοβαρό τραυματισμό;
" Ο πιο σοβαρός τραυματισμός ήταν τον πρώτο χρόνο στη Florida. Είχα πάθει μια βαριά διάσειση, είχα απώλεια μνήμης και φορούσα κολάρο για 15 ημέρες. Το χειρότερο όμως είναι πως το πέρασα μόνη μου γιατί δεν ήθελα να ανησυχήσω τους γονείς μου που ήταν στην Ελλάδα."
Έχεις κάποιο ταβάνι;
"Πιστεύω πως δεν υπάρχει κάποιο ταβάνι για κάποιον αθλητή. Όσο δουλεύει σκληρά, σίγουρα θα βρει και κάτι άλλο που θα θέλει να καταφέρει."
Από όλες τις ομάδες, ποιον θεωρείς καλύτερο κόουτς και γιατί;
"Από την Ελλάδα είναι ο Πέτρος Αναγνωστόπουλος που ήταν ο πρώτος μου προπονητής. Είχε πιστέψει σε μένα και με είχε βοηθήσει αφάνταστα. Ουσιαστικά ήταν αυτός που μου έμαθε τα πάντα γύρω από το μπάσκετ καθώς τον είχα προπονητή τα 3 πρώτα χρόνια που έπαιζα. Από την Αμερική ήταν ο Μάικλ Μπέρι (Michael Berry-LSU) που ήταν πάρα πολύ καλός προπονητής. Πίστευε σε μένα και με βοηθούσε και εντός και εκτός γηπέδου. Πιστεύω ότι αυτό είναι πολύ μεγάλο πλεονέκτημα για έναν προπονητή. Το ευχαριστώ πολύ για όλα."
Καλύτερη συμπαίκτρια;
"Η καλύτερη συμπαίκτρια που είχα ήταν η Τσέσλι Ντούμπροκ (Chesley Dubroc-LSU) από το LSU. Αγωνιζόταν στη θέση "5" και είχαμε άριστη συνεργασία μέσα στο παιχνίδι. Ήξερε πως παίζω και έτσι βγάζαμε εντυπωσιακές φάσεις."
Δυσκολότερη αντίπαλος;
"Η δυσκολότερη αντίπαλους ήταν η Τζούλι Βανλού (Julie Vanloo-Belgium) η οποία παίζει στη εθνική ομάδα του Βελγίου. Είχε βγει στη καλύτερη 5άδα της Ευρώπης στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, πολύ εκρηκτική με πολύ ωραίο σουτ. Είναι μακράν από τα καλύτερα πλέι μέικερ της Ευρώπης."
Έχεις κάποιο μότο ή κάποια φράση που να σε εκφράζει;
"Η φράση που λέω στον εαυτό μου και ουσιαστικά το μότο μου για τη ζωή είναι αυτό που λέμε "και μη χειρότερα". Αυτό το απέκτησα μετά τον τραυματισμό μου. Θα μπορούσα να είχα πεθάνει μετά από εκείνη τη διάσειση, οπότε, υπενθυμίζω πάντα στον εαυτό μου, πως ο,τι κακό και να συμβεί, πάντα υπάρχει κάτι χειρότερο."
Ποιους θα ήθελες να ευχαριστήσεις;
"Οι άνθρωποι που θέλω να ευχαριστήσω είναι πολλοί κι έτσι θα τους πάρω με τη σειρά. Πρώτα θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Νίκο τον Τόλια. Ήταν αυτός που με έβαλε στο άθλημα και ο πρώτος που πίστεψε σε μένα. Έπειτα είναι οι Πέτρος Αναγνωστόπουλος και Αλέξης Γλυκόπουλος που με βοήθησαν να εγκλιματιστώ στις Εσπερίδες και με βοήθησαν πολύ στα πρώτα μου βήματα. Ο επόμενος είναι ο Αδάμ Τζανής που μαζί κατακτήσαμε την πρώτη θέση στη Πτολεμαϊδα. Πολλά επίσης χρωστάω στον Γιάννη τον Παραγυιό που ήταν προπονητής μου στην ΕΣΚΑΝΑ και έχω πάρει πάρα πολλά από αυτόν. Έπειτα είναι η Άννα Γωνιωτάκη που ήταν προπονήτριά μου στον Αθηναϊκό και είχαμε μια πάρα πολύ καλή συνεργασία. Φυσικά δεν θα μπορούσα να ξεχάσω τον Μάικλ Μπέρι που ήταν προπονητής μου στο LSU. Δεν ήταν μόνο καλός προπονητής, αλλά ήταν και ένας πάρα πολύ καλός άνθρωπος και με βοηθούσε πάρα πολύ γιατί ήξερε πως ήμουν μόνη μου στην Αμερική. Ο,τι κι αν του ζήτησα, ήταν εκεί. Τέλος, θα ήθελα να ευχαριστήσω τους γονείς μου, που ήταν πάντα δίπλα μου σε ο,τι κι αν έκανα, με στήριζαν σε όλες μου τις αποφάσεις και θεωρώ πως χωρίς αυτούς δεν θα είχα καταφέρει τίποτα. Τους αγαπώ πάρα πολύ."
Δημοσίευση 17/06/2013 από Κώστας Τάτσης