Κάνοντας το πάθος, επάγγελμα
Ήξερες από την αρχή πως η 700άρα που μας ζήτησες, ήταν κάτι δύσκολο. Στο μυαλό, γιατί στην πράξη πιστεύω πως βγαίνει. Όπως και να ‘χει, θα προσπαθήσω να γράψω όσες περισσότερες μπορώ. Ίσως βγουν λιγότερες, ίσως περισσότερες. Όμως, θα μιλήσω ειλικρινά. Χωρίς φόβο, αλλά με πάθος.
Γράφει ο Κώστας Τάτσης
Ήμουν πιτσιρικάς, γύρω στα 14. Από μικρός «τρελός» με τα αθλητικά. Έβλεπα από ποδόσφαιρο και μπάσκετ, μέχρι σνούκερ και κρίκετ. Είχαμε μια ομάδα στη γειτονιά μου. Σαν παιδιά που ήμασταν, θέλαμε να το «παίξουμε» μεγάλοι. Δύσκολο, δεν λέω. Όμως εμείς το διασκεδάζαμε. Δεν κάναμε «μισές δουλειές». Είχαμε πρόεδρο, τεχνικό διευθυντή, γραμματέα, ταμία. Κάναμε διοικητικά συμβούλια κάθε βδομάδα, για να αναλύσουμε όλα τα θέματα που αφορούσαν το σύλλογό μας. Είχαμε ακόμη εισιτήρια (και διαρκείας) και... γήπεδο. Μην φανταστείς τίποτα σοβαρό. Ένα χωράφι που κάθε τόσο έβαζα το θείο μου και «περνούσε» τις γραμμές με ασβέστη! Είναι αλήθεια λοιπόν. Πρόλαβα τις αλάνες. Και δεν σου κρύβω πως είμαι περήφανος γι’ αυτό.
Το θέμα βέβαια είναι, πως διάολο ασχολήθηκα με την αθλητική δημοσιογραφία. Μη βιάζεσαι. Θα φτάσουμε κι εκεί.
Το ξεκίνημα
Μετά από έναν αγώνα με την... από κάτω γειτονιά, «έσκασε» η ιδέα. «Ρε Κώστα, γιατί δεν βγάζουμε μια εφημερίδα;», μου λέει ο... πρόεδρος! «Τι λες ρε; Και ποιος θα τα γράφει;», απαντάω. «Εσύ, σαν μεγαλύτερος! Δεν θέλουμε πολλά ρε. 4-5 σελίδες Α4.»
Είχα ήδη «ψηθεί». Μου άρεσε πολύ η ιδέα. «Έλα μωρέ. Μισή ώρα δουλειά.», με θυμάμαι να λέω. Έτσι ξεκίνησα λοιπόν. Σεμνά και ταπεινά.
Βέβαια, έγραφα και δικά μου. Ναι μεν είχα δηλώσεις από προπονητή (εμένα) και κάποιον παίκτη, ή και τον πρόεδρο, αλλά έβαζα και κάποια φανταστικά πράγματα για να γεμίζω τις σελίδες. Και δώσ’ του γράψιμο. Και δώσ’ του «σενάρια» για μεταγραφές. Κυρίως ξένοι με φανταστικά ονόματα, αλλά και Έλληνες. Υποτιθέμενα παχυλά συμβόλαια. Χώρο να έχουμε να γράφουμε!
Έμεινα σε αυτή την ομάδα περίπου μια τριετία. Μετά «διαλύθηκε». Εγώ μεγάλωσα και έπρεπε να διαβάζω για το Λύκειο, τα υπόλοιπα παιδιά είχαν τις παρέες τους. Και γενικότερα, μας είχε... φύγει η όρεξη. Όμως μέχρι τότε, είχα γράψει αμέτρητα φύλλα. Η εφημερίδα από πέντε σελίδες είχε φτάσει τις οκτώ. Είχα εθιστεί με αυτό. Αφού να φανταστείς, έγραφα και μετά τη διάλυση τη ομάδας. Μιλάμε για τεράστιο πάθος...
Η διπλή... αποτυχία
Έδωσα Πανελλαδικές δύο φορές (δεν μου έφτανε η μία).Όταν απέτυχα την πρώτη φορά, είπα στον εαυτό μου: «Θα πάω στη σχολή του Σωτηρακόπουλου». Κάτι η πίεση των γονιών μου, κάτι το «γαμώτο» πείσθηκα να δώσω άλλη μια φορά.
Ξεκίνησα το διάβασμα από νωρίς. Το είχα πάρει... ζεστά. Αλλά μέσα μου ήξερα, ότι δεν είμαι φτιαγμένος για ηλεκτρολογίες ή μηχανολογίες. Με «έτρωγε» το παράπονο. Θυμάμαι έπιασα τη μητέρα μου, λίγο πριν τα Χριστούγεννα, και της είπα: «Κακώς σας άκουσα. Τώρα θα ήμουν στο Σωτηρακόπουλο.». «Πήγαινε να δώσεις και θα δούμε...», μου απάντησε. Έτσι κι έγινε. Έδωσα για δεύτερη φορά. Απέτυχα ξανά. Περνούσα βέβαια σε κάποιες σχολές, όμως, δεν τις δήλωσα ποτέ.
Παρά τη διπλή αποτυχία στις Πανελλαδικές, δεν μετανιώνω. Έμαθα πολλά από αυτές τις... δύο φορές. Άλλωστε πιστεύω, πως όλα για κάποιο λόγο γίνονται. Αν δεν είχα αποτύχει, δεν θα σου έγραφα τώρα!
Όλοι έχουμε γραμμένο...
...που το λένε πεπρωμένο. Ωραίο τραγούδι και ταιριάζει με την περίσταση. Ήταν Αύγουστος. Ετοιμαζόμουν να πάω με τον κολλητό μου για διακοπές στη Μήλο. Κάποια στιγμή, χτυπάει το τηλέφωνο του πατέρα μου. «Κώστα, σε θέλουν.», μου λέει ο πατέρας μου. Παίρνω το τηλέφωνο. Ήταν ο πρώτος μου ξάδερφος. Κώστας Τάτσης και αυτός. «Τι να θέλει άραγε;», σκέφτηκα.
Και κάπου εδώ, «κολλάει» το πεπρωμένο. Είχε πάρει να με ενημερώσει για τις υποτροφίες του Κέντρου Αθλητικού Ρεπορτάζ! Μου είπε όλες τις λεπτομέρειες και με παρότρυνε να γράψω την έκθεση για την υποτροφία.
Ήξερα, όμως, πως δεν θα την πάρω. Δεν έγραφα καλές εκθέσεις. Παρόλο που τα κείμενά μου ήταν ωραία (σαν ρεπορτάζ), δεν ήξερα να γράφω άποψη. Κέρδισα βέβαια την έκπτωση. Μια νέα καριέρα ξεκινούσε μπροστά μου.
Τα κεφάλια μέσα
Ξεκίνησε η νέα χρονιά. Ήμουν έτοιμος για όλα. Πάντα ταπεινός και συνεσταλμένος. Ποτέ δεν «πετούσα στα αστέρια» και ούτε το είχα σκοπό. Έμαθα να «ζυγίζω» καταστάσεις και επιλογές.
Έφτιαξα την παρέα μου. Έγραψα τα πρώτα άρθρα μου. Πέρασα... για ένα φεγγάρι από ένα σάιτ υγρού στίβου. Δυο μήνες άντεξα. Δεν μάθαινα τίποτα. Έγραφα δίχως να μου εξηγεί κάποιος, τι κάνω λάθος και τι όχι. Δεν θα σου πω ποιανού καθηγητή είναι. Σίγουρα καταλαβαίνεις.
Όταν έφυγα από κει, πήγα σε ένα blog που δημιούργησε ένας φίλος. Αμέσως με έβαλε στο αθλητικό κομμάτι. Εκείνος δεν είναι δημοσιογράφος. Απλά του αρέσει να γράφει... έξω από τα δόντια! Έτσι λέγεται και το blog...
Είμαι εκεί μέχρι και σήμερα. Μόνο που τώρα, δεν είμαι απλός δημοσιογράφος. Είμαι ο αρχισυντάκτης των αθλητικών. Μεγάλη τιμή θα έλεγα. Μας διαβάζουν λίγοι. Κάποια στιγμή είχαμε φτάσει τις 500 επισκέψεις ημερησίως (μέσο όρο). Όμως τώρα, δεν ξεπερνάμε τους 100. Δεν μας πειράζει όμως. Γράφουμε γιατί μας αρέσει. Αυτό έχει σημασία.
Η πιο μεγάλη ώρα
Ήρθε και η στιγμή της πρακτικής. Ο κ. Αντωνακάκης μου ανακοίνωσε πως θα πάω στη SportDay για πρακτική. Ήμουν (και ακόμη είμαι) περήφανος. Σίγουρα κάτι καλό θα έκανα για να έστειλε εδώ.
Τελικά, μπήκα στο SportDay.gr. Έξι μήνες έγραφε η σύμβαση. «Δεν θα περάσουν ποτέ.», έλεγα. Οι μήνες, όμως, πέρασαν. Οι συνεντεύξεις αρκετές. Και στο σάιτ αλλά και στην εφημερίδα. Βγήκα και στο ραδιόφωνο! Την πρώτη φορά έτρεμα. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα. Όμως τώρα έχω συνηθίσει. Μου αρέσει πολύ. Και δεν σου κρύβω, πως είμαι... ερωτευμένος με αυτό. Όχι μόνο με το ραδιόφωνο. Με τη δημοσιογραφία γενικότερα.
Πάντα μέσα μου ήξερα πως θα κάνω κάτι που θα έχει σχέση με τα αθλητικά. Παλιά έπαιζα μπάσκετ. Τελικά, με κέρδισε η δημοσιογραφία. Ήμουν (και είμαι) φτιαγμένος γι’ αυτό. Έχω παθιαστεί. Μου αρέσει να γράφω την άποψή μου. Μου αρέσει να γράφω το σωστό. Να... δημιουργώ φιλάθλους και όχι οπαδούς με παρωπίδες. Σταμάτησα να είμαι «κολλημένος». Ξεκίνησα να βλέπω... πέρα από τη μύτη μου. Είμαι χαρούμενος γι’ αυτό. Γι’ αυτό ασχολήθηκα με την αθλητική δημοσιογραφία. Λόγω «πάθους» με τον αθλητισμό. Λόγω «πάθους» με το γράψιμο. Λόγω «πάθους» με την αλήθεια.
Η πρακτική μου τελείωσε... σήμερα, 30/04/2014! Απίστευτο και όμως αληθινό. Πέρασα έξι υπέροχους μήνες στην εφημερίδα. Είχα συνηθίσει, μόλις σχολάω να παίρνω το δρόμο για... τη δουλειά! Είχα συνηθίσει και το «χαβαλέ» που έκανα με τον Κώστα και το Μιχάλη (έκαναν πρακτική μαζί μου). Είχα συνηθίσει τις φωνές του Τόλη (Κοτζιάς). Τις μπηχτές μεταξύ Σωτήρη (Μήλλιος) και Μάχου (Βαρβαρέσος).Τις συνθήκες δουλειάς γενικότερα. Μου κακοφαίνεται που θα γυρίζω σπίτι τα μεσημέρια. Δεν θέλω! Όμως, έτσι είναι αυτά. Τα ταξίδι μόλις ξεκίνησε. Θα κάνω τα πάντα για να πετύχω. Θα κάνω τα πάντα για να γίνω ένας σωστός δημοσιογράφος και ένας ακόμη πιο σωστός ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Είναι το επάγγελμα που με κάνει ευτυχισμένο. Αυτό που κάνω με ευχαρίστηση. Που δεν κουράζομαι ποτέ. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να κάνει κάποια άλλη δουλειά. Η αθλητική δημοσιογραφία είναι αυτό που αγαπώ...
Οι λέξεις είναι 1152. Ελπίζω να το διαβάσεις όλο και να μην βαρεθείς...
Γράφει ο Κώστας Τάτσης
Ήμουν πιτσιρικάς, γύρω στα 14. Από μικρός «τρελός» με τα αθλητικά. Έβλεπα από ποδόσφαιρο και μπάσκετ, μέχρι σνούκερ και κρίκετ. Είχαμε μια ομάδα στη γειτονιά μου. Σαν παιδιά που ήμασταν, θέλαμε να το «παίξουμε» μεγάλοι. Δύσκολο, δεν λέω. Όμως εμείς το διασκεδάζαμε. Δεν κάναμε «μισές δουλειές». Είχαμε πρόεδρο, τεχνικό διευθυντή, γραμματέα, ταμία. Κάναμε διοικητικά συμβούλια κάθε βδομάδα, για να αναλύσουμε όλα τα θέματα που αφορούσαν το σύλλογό μας. Είχαμε ακόμη εισιτήρια (και διαρκείας) και... γήπεδο. Μην φανταστείς τίποτα σοβαρό. Ένα χωράφι που κάθε τόσο έβαζα το θείο μου και «περνούσε» τις γραμμές με ασβέστη! Είναι αλήθεια λοιπόν. Πρόλαβα τις αλάνες. Και δεν σου κρύβω πως είμαι περήφανος γι’ αυτό.
Το θέμα βέβαια είναι, πως διάολο ασχολήθηκα με την αθλητική δημοσιογραφία. Μη βιάζεσαι. Θα φτάσουμε κι εκεί.
Το ξεκίνημα
Μετά από έναν αγώνα με την... από κάτω γειτονιά, «έσκασε» η ιδέα. «Ρε Κώστα, γιατί δεν βγάζουμε μια εφημερίδα;», μου λέει ο... πρόεδρος! «Τι λες ρε; Και ποιος θα τα γράφει;», απαντάω. «Εσύ, σαν μεγαλύτερος! Δεν θέλουμε πολλά ρε. 4-5 σελίδες Α4.»
Είχα ήδη «ψηθεί». Μου άρεσε πολύ η ιδέα. «Έλα μωρέ. Μισή ώρα δουλειά.», με θυμάμαι να λέω. Έτσι ξεκίνησα λοιπόν. Σεμνά και ταπεινά.
Βέβαια, έγραφα και δικά μου. Ναι μεν είχα δηλώσεις από προπονητή (εμένα) και κάποιον παίκτη, ή και τον πρόεδρο, αλλά έβαζα και κάποια φανταστικά πράγματα για να γεμίζω τις σελίδες. Και δώσ’ του γράψιμο. Και δώσ’ του «σενάρια» για μεταγραφές. Κυρίως ξένοι με φανταστικά ονόματα, αλλά και Έλληνες. Υποτιθέμενα παχυλά συμβόλαια. Χώρο να έχουμε να γράφουμε!
Έμεινα σε αυτή την ομάδα περίπου μια τριετία. Μετά «διαλύθηκε». Εγώ μεγάλωσα και έπρεπε να διαβάζω για το Λύκειο, τα υπόλοιπα παιδιά είχαν τις παρέες τους. Και γενικότερα, μας είχε... φύγει η όρεξη. Όμως μέχρι τότε, είχα γράψει αμέτρητα φύλλα. Η εφημερίδα από πέντε σελίδες είχε φτάσει τις οκτώ. Είχα εθιστεί με αυτό. Αφού να φανταστείς, έγραφα και μετά τη διάλυση τη ομάδας. Μιλάμε για τεράστιο πάθος...
Η διπλή... αποτυχία
Έδωσα Πανελλαδικές δύο φορές (δεν μου έφτανε η μία).Όταν απέτυχα την πρώτη φορά, είπα στον εαυτό μου: «Θα πάω στη σχολή του Σωτηρακόπουλου». Κάτι η πίεση των γονιών μου, κάτι το «γαμώτο» πείσθηκα να δώσω άλλη μια φορά.
Ξεκίνησα το διάβασμα από νωρίς. Το είχα πάρει... ζεστά. Αλλά μέσα μου ήξερα, ότι δεν είμαι φτιαγμένος για ηλεκτρολογίες ή μηχανολογίες. Με «έτρωγε» το παράπονο. Θυμάμαι έπιασα τη μητέρα μου, λίγο πριν τα Χριστούγεννα, και της είπα: «Κακώς σας άκουσα. Τώρα θα ήμουν στο Σωτηρακόπουλο.». «Πήγαινε να δώσεις και θα δούμε...», μου απάντησε. Έτσι κι έγινε. Έδωσα για δεύτερη φορά. Απέτυχα ξανά. Περνούσα βέβαια σε κάποιες σχολές, όμως, δεν τις δήλωσα ποτέ.
Παρά τη διπλή αποτυχία στις Πανελλαδικές, δεν μετανιώνω. Έμαθα πολλά από αυτές τις... δύο φορές. Άλλωστε πιστεύω, πως όλα για κάποιο λόγο γίνονται. Αν δεν είχα αποτύχει, δεν θα σου έγραφα τώρα!
Όλοι έχουμε γραμμένο...
...που το λένε πεπρωμένο. Ωραίο τραγούδι και ταιριάζει με την περίσταση. Ήταν Αύγουστος. Ετοιμαζόμουν να πάω με τον κολλητό μου για διακοπές στη Μήλο. Κάποια στιγμή, χτυπάει το τηλέφωνο του πατέρα μου. «Κώστα, σε θέλουν.», μου λέει ο πατέρας μου. Παίρνω το τηλέφωνο. Ήταν ο πρώτος μου ξάδερφος. Κώστας Τάτσης και αυτός. «Τι να θέλει άραγε;», σκέφτηκα.
Και κάπου εδώ, «κολλάει» το πεπρωμένο. Είχε πάρει να με ενημερώσει για τις υποτροφίες του Κέντρου Αθλητικού Ρεπορτάζ! Μου είπε όλες τις λεπτομέρειες και με παρότρυνε να γράψω την έκθεση για την υποτροφία.
Ήξερα, όμως, πως δεν θα την πάρω. Δεν έγραφα καλές εκθέσεις. Παρόλο που τα κείμενά μου ήταν ωραία (σαν ρεπορτάζ), δεν ήξερα να γράφω άποψη. Κέρδισα βέβαια την έκπτωση. Μια νέα καριέρα ξεκινούσε μπροστά μου.
Τα κεφάλια μέσα
Ξεκίνησε η νέα χρονιά. Ήμουν έτοιμος για όλα. Πάντα ταπεινός και συνεσταλμένος. Ποτέ δεν «πετούσα στα αστέρια» και ούτε το είχα σκοπό. Έμαθα να «ζυγίζω» καταστάσεις και επιλογές.
Έφτιαξα την παρέα μου. Έγραψα τα πρώτα άρθρα μου. Πέρασα... για ένα φεγγάρι από ένα σάιτ υγρού στίβου. Δυο μήνες άντεξα. Δεν μάθαινα τίποτα. Έγραφα δίχως να μου εξηγεί κάποιος, τι κάνω λάθος και τι όχι. Δεν θα σου πω ποιανού καθηγητή είναι. Σίγουρα καταλαβαίνεις.
Όταν έφυγα από κει, πήγα σε ένα blog που δημιούργησε ένας φίλος. Αμέσως με έβαλε στο αθλητικό κομμάτι. Εκείνος δεν είναι δημοσιογράφος. Απλά του αρέσει να γράφει... έξω από τα δόντια! Έτσι λέγεται και το blog...
Είμαι εκεί μέχρι και σήμερα. Μόνο που τώρα, δεν είμαι απλός δημοσιογράφος. Είμαι ο αρχισυντάκτης των αθλητικών. Μεγάλη τιμή θα έλεγα. Μας διαβάζουν λίγοι. Κάποια στιγμή είχαμε φτάσει τις 500 επισκέψεις ημερησίως (μέσο όρο). Όμως τώρα, δεν ξεπερνάμε τους 100. Δεν μας πειράζει όμως. Γράφουμε γιατί μας αρέσει. Αυτό έχει σημασία.
Η πιο μεγάλη ώρα
Ήρθε και η στιγμή της πρακτικής. Ο κ. Αντωνακάκης μου ανακοίνωσε πως θα πάω στη SportDay για πρακτική. Ήμουν (και ακόμη είμαι) περήφανος. Σίγουρα κάτι καλό θα έκανα για να έστειλε εδώ.
Τελικά, μπήκα στο SportDay.gr. Έξι μήνες έγραφε η σύμβαση. «Δεν θα περάσουν ποτέ.», έλεγα. Οι μήνες, όμως, πέρασαν. Οι συνεντεύξεις αρκετές. Και στο σάιτ αλλά και στην εφημερίδα. Βγήκα και στο ραδιόφωνο! Την πρώτη φορά έτρεμα. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα. Όμως τώρα έχω συνηθίσει. Μου αρέσει πολύ. Και δεν σου κρύβω, πως είμαι... ερωτευμένος με αυτό. Όχι μόνο με το ραδιόφωνο. Με τη δημοσιογραφία γενικότερα.
Πάντα μέσα μου ήξερα πως θα κάνω κάτι που θα έχει σχέση με τα αθλητικά. Παλιά έπαιζα μπάσκετ. Τελικά, με κέρδισε η δημοσιογραφία. Ήμουν (και είμαι) φτιαγμένος γι’ αυτό. Έχω παθιαστεί. Μου αρέσει να γράφω την άποψή μου. Μου αρέσει να γράφω το σωστό. Να... δημιουργώ φιλάθλους και όχι οπαδούς με παρωπίδες. Σταμάτησα να είμαι «κολλημένος». Ξεκίνησα να βλέπω... πέρα από τη μύτη μου. Είμαι χαρούμενος γι’ αυτό. Γι’ αυτό ασχολήθηκα με την αθλητική δημοσιογραφία. Λόγω «πάθους» με τον αθλητισμό. Λόγω «πάθους» με το γράψιμο. Λόγω «πάθους» με την αλήθεια.
Η πρακτική μου τελείωσε... σήμερα, 30/04/2014! Απίστευτο και όμως αληθινό. Πέρασα έξι υπέροχους μήνες στην εφημερίδα. Είχα συνηθίσει, μόλις σχολάω να παίρνω το δρόμο για... τη δουλειά! Είχα συνηθίσει και το «χαβαλέ» που έκανα με τον Κώστα και το Μιχάλη (έκαναν πρακτική μαζί μου). Είχα συνηθίσει τις φωνές του Τόλη (Κοτζιάς). Τις μπηχτές μεταξύ Σωτήρη (Μήλλιος) και Μάχου (Βαρβαρέσος).Τις συνθήκες δουλειάς γενικότερα. Μου κακοφαίνεται που θα γυρίζω σπίτι τα μεσημέρια. Δεν θέλω! Όμως, έτσι είναι αυτά. Τα ταξίδι μόλις ξεκίνησε. Θα κάνω τα πάντα για να πετύχω. Θα κάνω τα πάντα για να γίνω ένας σωστός δημοσιογράφος και ένας ακόμη πιο σωστός ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Είναι το επάγγελμα που με κάνει ευτυχισμένο. Αυτό που κάνω με ευχαρίστηση. Που δεν κουράζομαι ποτέ. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να κάνει κάποια άλλη δουλειά. Η αθλητική δημοσιογραφία είναι αυτό που αγαπώ...
Οι λέξεις είναι 1152. Ελπίζω να το διαβάσεις όλο και να μην βαρεθείς...
