Κι όμως δεν ξυπνάμε...
Έχουμε πέσει σε λήθαργο. Και δε λέμε να ξυπνήσουμε. Δεν θα πάμε ποτέ μπροστά. Χάνονται ζωές παιδιών και δεν μας καίγεται καρφί.
Γράφει ο Κώστας Τάτσης
Έχει «πνιγεί» το διαδίκτυο με τις φωτογραφίες των παιδιών, που... έφυγαν νωρίς και άδικα. Θέλοντας να αποφύγουν τον πόλεμο της χώρας τους, ξεκίνησαν το μακρύ ταξίδι της... ξενιτιάς (για εκείνους). Για μια καλύτερη ζωή. Για ένα καλύτερο μέλλον, μακριά από όπλα, βόμβες, ξυλοδαρμούς. Όμως; Τίποτα. Μαζί με τα αγγελούδια που πνίγηκαν στη θάλασσα, εξανεμίστηκαν και οι ελπίδες τους. Τα όνειρά τους.
Αρχικά ας το πάμε στο πιο... δημοσιογραφικό της υπόθεσης. Αναρωτιούνται όλοι «γιατί ρε παιδιά ανεβάζετε τέτοια άρθρα;». Άκυρο. Είναι θέμα ενημέρωσης. Πολλοί δεν το καταλαβαίνουν. Ίσως γιατί δεν κάνουν τη δουλειά αυτή. Δεν κατηγορώ κανέναν. Απλώς ενημερώνω, τους «περίεργους».
Συνεχίζουμε με το «κρίμα» της υπόθεσης. Ναι, εντάξει. Όλοι μας έχουμε δει τις φωτογραφίες των παιδιών. Όλοι μας δακρύσαμε και αγανακτήσαμε (θέλω να πιστεύω). Διότι δυστυχώς, υπάρχουν και οι αναίσθητοι. Όχι επειδή δεν δάκρυσαν. Αλλά, γιατί δεν τους «άγγιξε» καν. Δεν μπορώ να διανοηθώ, εν έτει 2015 σχόλια του τύπου «και τι κάνουν στην Ελλάδα μας;», «Εδώ δεν μπορώ να ταΐσω την οικογένειά μου, τα μπάσταρδα θα ταΐσω;». Ίσως ρε μάγκα να μπορούσες να προσφέρεις μια κουταλιά φαγητό στην οικογένεια, αν δεν έδινες 700 ευρώ για ένα κινητό τηλέφωνο. Ο καθένας έχει τα χρήματά του. Τα βγάζει με κόπο και ιδρώτα. Το σέβομαι και το κατανοώ πλήρως. Όμως, είναι προτιμότερο να πεις «Δεν θέλω» παρά, «Δεν μπορώ». Ειλικρίνεια λέγεται αυτό. Μεγάλο πράγμα, το οποίο λίγοι διαθέτουν.
Όλοι μας λοιπόν, λίγο-πολύ, στενοχωρηθήκαμε. Αλλά το μόνο που κάναμε, είναι τα το εκφράσουμε μέσω των Μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Τώρα θα μου πείτε, εμείς που μένουμε Αθήνα, ή Θεσσαλονίκη, ή Κρήτη, πώς να βοηθήσουμε τα πράγματα στην Κω; Πάντα υπάρχει τρόπος. Τις προάλλες, ένα ζευγάρι έκανε βόλτα στο Αιγαίο με το σκάφος του. Είδε έναν Σύριο πρόσφυγα στο νερό. Αμέσως τον «μάζεψε». Του έδωσαν στεγνά και καθαρά ρούχα. Του έφτιαξαν κάτι πρόχειρο να φάει. Αυτό είναι ανθρωπιά. Αυτό είναι βοήθεια.
Όταν ο Έλληνας ομογενής, ήρθε στην Ελλάδα για να βοηθήσει τον συνταξιούχο, ο οποίος έκλαιγε έξω από την τράπεζα, πως αντιδράσαμε; Βγήκαμε όλοι σαν τους έξυπνους και είπαμε «Να ρε, υπάρχουν και άνθρωποι». Κι εγώ το είπα! Γιατί πρέπει να περιμένουμε την κίνηση του άλλου για να τον θαυμάσουμε; Δεν μπορούμε δηλαδή, να γίνουμε εμείς οι «ήρωες». Όχι για να συζητούν για δυο μήνες στα social media. Αλλά για να καταλάβουμε τι πάει να πει, είμαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Με όλη τη σημασία της λέξης.
Τρελάθηκαν και τα έβαλαν όλοι με τους μετανάστες, οι οποίοι πετούσαν πέτρες στους αστυνομικούς. Τους Έλληνες αστυνομικούς. «Και ποιοι είναι οι μετανάστες να μας πετούν πέτρες;», «Να πνιγούν, ποτέ μην σώσουν και φτάσουν πουθενά», «Στρατός στα σύνορα, και να ρίχνει στο ψαχνό, σε όποιον αλήτη πάει να κάνει εισβολή». Εισβολή, ε; Να πνιγούν θέλατε; Το έκαναν. Χωρίς να το θέλουν. Χάθηκαν ζωούλες παιδιών. ΠΑΙΔΙΩΝ ρε μαλάκα. Τι φταίνε τα παιδιά; «Είμαι Χριστιανός» είπε ο άλλος. «Δεν θέλω μουσουλμάνους στη χώρα μου». Αν θυμάμαι καλά, αυτό που υποστηρίζουν και πρεσβεύουν οι Χριστιανοί είναι το καλό. Με τέτοιες κατάρες; Δύσκολο.
Ο,τι και να λέμε, δεν έχει τόση σημασία, όσο μια ανθρώπινη ζωή. Μόλις όλοι οι άνθρωποι, το συνειδητοποιήσουμε, θα καταλάβουμε παράλληλα, πόσες μαλακίες έχουμε ξεστομίσει στο παρελθόν. Στα λόγια είμαστε καλοί όλοι. Στις πράξεις υστερούμε. Και υστερούμε, δυστυχώς, πάρα πολύ.
ΥΓ1: Ο Χριστός, αυτός που πιστεύουν όλοι οι Χριστιανοί ορθόδοξοι τέλος πάντων, δεν σκότωνε. Δεν τιμωρούσε. Αγαπούσε όλο τον κόσμο. Συγχωρούσε. Δεν ήταν ρατσιστής. Δεν είχε πρόβλημα με τη διαφορετικότητα. Αν δηλώνετε λοιπόν «Χριστιανοί», τότε να ασπάζεστε και αυτά που έκανε, τότε, Εκείνος.
ΥΓ2: Η ανθρωπότητα αυξήθηκε δραματικά, σε σημείο που δεν υπολογίζεται εύκολα! (μετάφραση της φράσης στη φωτογραφία)
Δημοσίευση από EDITOR 03/09/2015 21:15
Γράφει ο Κώστας Τάτσης
Έχει «πνιγεί» το διαδίκτυο με τις φωτογραφίες των παιδιών, που... έφυγαν νωρίς και άδικα. Θέλοντας να αποφύγουν τον πόλεμο της χώρας τους, ξεκίνησαν το μακρύ ταξίδι της... ξενιτιάς (για εκείνους). Για μια καλύτερη ζωή. Για ένα καλύτερο μέλλον, μακριά από όπλα, βόμβες, ξυλοδαρμούς. Όμως; Τίποτα. Μαζί με τα αγγελούδια που πνίγηκαν στη θάλασσα, εξανεμίστηκαν και οι ελπίδες τους. Τα όνειρά τους.
Αρχικά ας το πάμε στο πιο... δημοσιογραφικό της υπόθεσης. Αναρωτιούνται όλοι «γιατί ρε παιδιά ανεβάζετε τέτοια άρθρα;». Άκυρο. Είναι θέμα ενημέρωσης. Πολλοί δεν το καταλαβαίνουν. Ίσως γιατί δεν κάνουν τη δουλειά αυτή. Δεν κατηγορώ κανέναν. Απλώς ενημερώνω, τους «περίεργους».
Συνεχίζουμε με το «κρίμα» της υπόθεσης. Ναι, εντάξει. Όλοι μας έχουμε δει τις φωτογραφίες των παιδιών. Όλοι μας δακρύσαμε και αγανακτήσαμε (θέλω να πιστεύω). Διότι δυστυχώς, υπάρχουν και οι αναίσθητοι. Όχι επειδή δεν δάκρυσαν. Αλλά, γιατί δεν τους «άγγιξε» καν. Δεν μπορώ να διανοηθώ, εν έτει 2015 σχόλια του τύπου «και τι κάνουν στην Ελλάδα μας;», «Εδώ δεν μπορώ να ταΐσω την οικογένειά μου, τα μπάσταρδα θα ταΐσω;». Ίσως ρε μάγκα να μπορούσες να προσφέρεις μια κουταλιά φαγητό στην οικογένεια, αν δεν έδινες 700 ευρώ για ένα κινητό τηλέφωνο. Ο καθένας έχει τα χρήματά του. Τα βγάζει με κόπο και ιδρώτα. Το σέβομαι και το κατανοώ πλήρως. Όμως, είναι προτιμότερο να πεις «Δεν θέλω» παρά, «Δεν μπορώ». Ειλικρίνεια λέγεται αυτό. Μεγάλο πράγμα, το οποίο λίγοι διαθέτουν.
Όλοι μας λοιπόν, λίγο-πολύ, στενοχωρηθήκαμε. Αλλά το μόνο που κάναμε, είναι τα το εκφράσουμε μέσω των Μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Τώρα θα μου πείτε, εμείς που μένουμε Αθήνα, ή Θεσσαλονίκη, ή Κρήτη, πώς να βοηθήσουμε τα πράγματα στην Κω; Πάντα υπάρχει τρόπος. Τις προάλλες, ένα ζευγάρι έκανε βόλτα στο Αιγαίο με το σκάφος του. Είδε έναν Σύριο πρόσφυγα στο νερό. Αμέσως τον «μάζεψε». Του έδωσαν στεγνά και καθαρά ρούχα. Του έφτιαξαν κάτι πρόχειρο να φάει. Αυτό είναι ανθρωπιά. Αυτό είναι βοήθεια.
Όταν ο Έλληνας ομογενής, ήρθε στην Ελλάδα για να βοηθήσει τον συνταξιούχο, ο οποίος έκλαιγε έξω από την τράπεζα, πως αντιδράσαμε; Βγήκαμε όλοι σαν τους έξυπνους και είπαμε «Να ρε, υπάρχουν και άνθρωποι». Κι εγώ το είπα! Γιατί πρέπει να περιμένουμε την κίνηση του άλλου για να τον θαυμάσουμε; Δεν μπορούμε δηλαδή, να γίνουμε εμείς οι «ήρωες». Όχι για να συζητούν για δυο μήνες στα social media. Αλλά για να καταλάβουμε τι πάει να πει, είμαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Με όλη τη σημασία της λέξης.
Τρελάθηκαν και τα έβαλαν όλοι με τους μετανάστες, οι οποίοι πετούσαν πέτρες στους αστυνομικούς. Τους Έλληνες αστυνομικούς. «Και ποιοι είναι οι μετανάστες να μας πετούν πέτρες;», «Να πνιγούν, ποτέ μην σώσουν και φτάσουν πουθενά», «Στρατός στα σύνορα, και να ρίχνει στο ψαχνό, σε όποιον αλήτη πάει να κάνει εισβολή». Εισβολή, ε; Να πνιγούν θέλατε; Το έκαναν. Χωρίς να το θέλουν. Χάθηκαν ζωούλες παιδιών. ΠΑΙΔΙΩΝ ρε μαλάκα. Τι φταίνε τα παιδιά; «Είμαι Χριστιανός» είπε ο άλλος. «Δεν θέλω μουσουλμάνους στη χώρα μου». Αν θυμάμαι καλά, αυτό που υποστηρίζουν και πρεσβεύουν οι Χριστιανοί είναι το καλό. Με τέτοιες κατάρες; Δύσκολο.
Ο,τι και να λέμε, δεν έχει τόση σημασία, όσο μια ανθρώπινη ζωή. Μόλις όλοι οι άνθρωποι, το συνειδητοποιήσουμε, θα καταλάβουμε παράλληλα, πόσες μαλακίες έχουμε ξεστομίσει στο παρελθόν. Στα λόγια είμαστε καλοί όλοι. Στις πράξεις υστερούμε. Και υστερούμε, δυστυχώς, πάρα πολύ.
ΥΓ1: Ο Χριστός, αυτός που πιστεύουν όλοι οι Χριστιανοί ορθόδοξοι τέλος πάντων, δεν σκότωνε. Δεν τιμωρούσε. Αγαπούσε όλο τον κόσμο. Συγχωρούσε. Δεν ήταν ρατσιστής. Δεν είχε πρόβλημα με τη διαφορετικότητα. Αν δηλώνετε λοιπόν «Χριστιανοί», τότε να ασπάζεστε και αυτά που έκανε, τότε, Εκείνος.
ΥΓ2: Η ανθρωπότητα αυξήθηκε δραματικά, σε σημείο που δεν υπολογίζεται εύκολα! (μετάφραση της φράσης στη φωτογραφία)
Δημοσίευση από EDITOR 03/09/2015 21:15